Filmpje Schiphol

HoogvliegersTV aflevering 7 from W de Haan on Vimeo.

En als je je nou afvraagt waar die sprong in dat filmpje voor was:

Morgen...

Morgen is het zover, dan mag ik weer weg uit het UMCU. Thuis moet ik nog wel 2 weken door blijven gaan met de antibiotica (in totaal 3 weken), maar dat is eigenlijk altijd wel zo. Momenteel voel ik me ook weer stukken beter dan afgelopen vrijdag. Het lijkt elke dag wel een stukje beter gegaan te zijn. Zaterdag op zondag hoefde ik al bijna niet meer te hoesten tijdens het slapen, zondag deden mijn longen al geen pijn meer bij het lopen en maandag was de eerste dag dat ik niet meer echt benauwd ben geweest (dat had ik eerst wel, bijv. als ik gewoon op bed zat). Bij de fysio heb ik veel meer gedaan dan ik voor mogelijk hield, want ik heb op dezelfde waardes getraind als de vorige keer na 2 weken. Vanaf gisteren merk ik dat het hoesten gewoon veeel minder is, en dat er bijna niks meer omhoog komt.

Zelf vind ik dit een grote opluchting! Ik zag mezelf al weer een stuk achteruit gaan, omdat het maar niet echt beter wilde worden de afgelopen maanden. Nu weet ik natuurlijk niet hoe lang ik het volhoud tot de volgende opname, maar ik heb er erg veel vertrouwen in dat het een langere tijd dan 2 maanden zal beslaan. Zolang ik niet verkouden word, moet dat lukken.

Newsflash

"Financiele kredietcrisis slaat ook toe in het ziekenhuis"

UMCU

Het is weer zo ver. Sinds gisteren lig ik weer in het Academisch Ziekenhuis Utrecht (ook wel AZU genoemnd ;-) ). Erg plotseling, ook voor mezelf. Had ik vorige week nog zoiets van: "Goh, het gaat al best een tijdje goed", werd dit afgelopen week helemaal omgegooid. Maandag merkte ik al wel dat ik wat benauwder werd, maar dat weet ik aan de moeheid. Dus: veel geslapen en voor de verandering eens goed voor mezelf gezorgd. Dit mocht niet baten, want woensdag tijdens de rondleiding op Schiphol kreeg ik het toch wel aardig benauwd en donderdag op de fiets was er helemaal geen houden meer. Ik kwam bijna niet vooruit vanwege de benauwdheid. Als klap op de vuurpijl begonnen mijn longen ook nog eens pijn te doen en vrijdagochtend was dat nog niet over.

De dokter werd gebeld en het resultaat was: "Kom maar naar het ziekenhuis, dan nemen we je op". Zelf hoopte ik op een orale kuur antibiotica, maar gezien het feit dat ik net 2 weken ervoor met de ciproxin gestopt was, ik over 2 weken een bruiloft van een vriendin heb en over 4 weken ons eigen concert van Valerius, was een intraveneuze kuur toch verstandiger.

Dus sinds gisteren lig ik op kamer 21 van B3west, met de prachtige roze badkamer. In tegenstelling tot Rianne, ben ik dól op roze. Alleen een beetje jammer van de tinten die ze hier hebben gebruikt ;).

Daarnaast heb ik, in vergelijking met vorige keer, vrij vroeg aan de bel getrokken, waardoor ik me minder beroerd en moe voel dan de vorige keren. Ik hoop dan ook dat de komende week blijkt dat mijn ontstekingswaarde netjes aan het dalen is, ik me beter ga voelen en ik dus snel met de thuiszorg mag.

Patience is all it takes...

Schiphol

Omdat ik het niet langer binnen kan houden wat voor gaafs Tamara en ik vandaag hebben mogen doen:

Een paar weken geleden werd mijn moeder gebeld door iemand van Stichting 112, 'of zij nog mensen wist die het leuk vonden om een dagje op Schiphol door te brengen en daar ook in een vliegsimulator te kunnen vliegen'. Mijn moeder kent ons erg goed en heeft Tamara en mij zodoende hiervoor aangemeld.

Vandaag was dan ook de grote dag. Dankzij Stichting 112 en Stichting Hoogvliegers hebben Tamara en ik in een vliegsimulator kunnen vliegen! Zo eentje waar piloten ook in getraind worden.
Samen met een echte captain, mocht ik in de cockpit plaatsnemen. Na het wat lastige taxi-en naar de startbaan ("Ja, je kan door gebouwen heen rijden, doe maar. Hm, of dat door die paal ook lukt weet ik niet....". Conclusie: NEE, dat kan niet ;-) ) heb ik netjes opgetrokken en vlogen we even later door de lucht. Zo'n vliegsimulator is een stuk echter dan de autosimulator bij de rijschool, kan ik je vertellen.

Behalve het opstijgen moesten we natuurlijk ook landen. De eerste keer op Schiphol ging nog wel aardig, maar de tweede keer moest op Innsbruck (leuke programmaatjes hebben ze daar). En dat was een stuk lastiger. Ik zal jullie het verhaal besparen ("Hm, die landingsbaan is wel een stuk dichterbij. Ach, we gaan het gewon proberen), maar het komt er op neer dat we uiteindelijk weggleden over de sneeuw (die er 'opeens' lag) en dwars door de bomen, over het water tegen een brug tot stilstand kwamen. Gelukkig maar dat het geen echte crash was...

Naast het vliegen hebben we ook nog een rondleiding gekregen door een van de hangars van Schiphol. Hier hebben we kunnen zien waar de vliegtuigen oa nagekeken, gespoten en voor controles uit elkaar gehaald worden. Mijn kennis van het hoe en wat van een vliegtuig is aardig op peil gebracht, dat kan ik je wel vertellen. Nu weet ik de volgende keer dat ik ga vliegen tenminste wat er allemaal gebeurd en waarom. Toch wel leuk om te weten.

Foto's en video's volgen nog

Van hot naar her

Na 2 drukke weken eindelijk weer even een momentje vrij om te schrijven voor 2 nieuwe drukke weken beginnen. Het is nu namelijk zo dat ik t/m volgende week zondag (dus 1,5 week) geen enkele avond vrij heb. En dat is best wel lang, maar gelukkig zijn het allemaal gezellige afspraken.

Maar eerst even terug in de tijd. De zondag dat ik mijn laatste stukje schreef ben ik naar Deventer gegaan, alwaar wij weer een grote groep familie hebben ontvangen om samen mee onze verjaardag te vieren. Om niet het avondbezoek te missen óf heel erg laat aan te komen in DH besloot ik tot maandag in Deventer te blijven, om vervolgens met mijn moeder naar Den Haag te gaan. Maandag werd dinsdag, want er was nog een of andere afspraak gepland...
Enfin, dinsdag dus met de hele groep op weg naar Den Haag. Mama, Suzanne, Jelco en ik in de ene auto en Tamara en Rick in de andere samen met wat zuurstofconcentrators en al wat niet nodig is om tegenwoordig een nachtje weg te kunnen.

In Den Haag hebben we mijn vader vervolgens opgepikt in het Novotel (waar Tamara en Rick zouden overnachten) en vervolgens doorgereden naar het restaurant waar we uit eten zouden gaan. Onderweg nog even links (naar de koningin) en rechts (naar de president van de Republiek Ghana) gezwaaid, want tja dat had mijn vader speciaal zo geregeld... Of kruisten ze toch toevallig ons pad?

De volgende dag (mijn échte verjaardag), en de dagen daarna heb ik vrij rustig aan gedaan en geprobeerd wat bij te slapen, want door alle feestjes en gezelligheid was ik een beetje op. Helaas was dit niet genoeg en ben ik afgelopen zaterdag (weer) verkouden geworden. Gelukkig zit ik nog middenin een Ciproxin kuur, dus hopelijk stopt de verkoudheid gezamenlijk met de kuur of ik ben bang binnenkort weer tegen 4 ziekenhuismuren aan te kijken.

De verkoudheid kwam niet helemaal op het juiste moment, want die zaterdag en zondag vormden samen het studieweekend van het orkest. Twee dagen repeteren en 1 overnachting met mensen waarme je prima kan opschieten. Wie wil dat nou niet!
Het was dus gezelligheid alom, met een (late) nacht op het (koude koude) strand, gevolgd door een (korte korte) nacht, want eenmaal terug in het hotel, sliepen we nog niet gelijk. Dat wil zeggen, Jasper, Pieter, Meike en ik. Ik moet zeggen dat dat extra uurtje van de wintertijd zeer welkom was die nacht! Eenmaal thuis zondag, was ik helemaal kapot. Toch was de dag nog niet voorbij, want ik had afgesproken om bij Vincent (invaller orkest) te gaan eten. Wat als gevolg had: Ik sliep op de bank, terwijl hij aan het koken was. Uiteindelijk niet zo'n goed idee dus. Of misschien wel, want als ik alleen thuis had gezeten had ik waarschijnlijk helemaal niet gegeten, zo moe als ik was.

Maandag was de vakantie helaas weer voorbij en ben ik weer met stage begonnen. Ik moet zeggen dat ik alleen nog nooit zo moe ben geweest na een vakantie. De volgende keer moet ik dat toch anders aanpakken. Maandagavond was gelukkig een vrije, wwant dinsdag weer naar orkest, woensdag voor het eerst in 5 maanden weer naar volleybal (POE, wat heb ik een spíerpijn, ik kan niet normaal zitten/staan/lopen, maar het ging een stuk beter dan verwacht :D) en net gezoukt. Zo ver als dat ging met de pijn tenminste...

Nu, op naar de volgende 2 leuke weken! (Even een korte samenvatting: feestje, oefenen band, dirty dancing, film, orkest, afspraak, zouk, afspraak, vrijgezellenfeest. Plus stage overdag.
En hé, toen was het zondag...)

Het leven is een feest

Op het moment gaat het goed. Mijn stage is leuk, mijn gezondheid is stabiel en ik hop van de ene sociale activiteit naar de andere. Neem nou afgelopen week. Maandag kwam er een vriend hier eten, dinsdag orkest, woensdag een positieve uitslag bij de dokter en 's avonds eten bij een vriend (een andere dan maandag). Dan donderdag heerlijk dansen bij Zouk, om dan vrijdag mijn eigen verjaardagsfeestje te houden, samen met Tamara.

Dit jaar wilden we het weer eens samen vieren, want ergens in je achterhoofd blijft toch dat zinnetje zeuren: "Misschien is ze volgend jaar...". Uiteraard gaan we daar niet van uit, maar het is wel iets waar je rekening mee moet houden.
Ik moet zeggen dat het een erg geslaagd feestje was. Bijna iedereen die we uit hadden genodigd (dus die we er ook graag bij wilden hebben), was gekomen. Rond 5 uur kwamen de eerste mensen al, zij aten mee, en rond een uur of 1/2 (zoiets...) ging de laatste gast weg die niet bleef slapen. Een stukje langer dan gepland dus, maar het was gewoon gezellig, zullen we maar zeggen.

Vandaag vieren we het in Deventer voor familie, en woensdag ben ik dan écht jarig. Om vrijdag door te gaan naar een feestje van een vriendin, zaterdag/zondag studieweekend met het orkest en dan weer aan het werk op stage. Lang leve de vakantie!

Bizar

Fietsen door de regen terwijl de zon schijnt

Blij

Met hangende schouders ging ik erin, met opgeheven hoofd kwam ik weer naar buiten. Vandaag moest ik weer richting het UMCU voor een controle na de kuur. Dit keer kwam het longfunctie apparaat weer om de hoek kijken. De laatste keer dat ik had geblazen was in februari, toen blies ik 64%, ofwel ongeveer 2 liter. Vervolgens ben ik naar Nieuw-Zeeland geweest, heb een ciproxin-kuur gehad en nog een, werd ik opgenomen in het ziekenhuis, na die intraveneuze kuur weer een ciproxin kuur om af te sluiten met een ziekenhuisopname (in september...), die momenteel alweer gevolgd wordt door een ciproxin kuur.

Geen wonder dat ik het longfunctie blazen niet als erg positief zag. Ik was erg bang dat ik achteruit was gegaan, mede omdat ik toch het idee heb dat ik een stuk benauwder ben dan 3 jaar geleden. Niets bleek minder waar, want ook vandaag blies ik een mooie ronde waarde van 2.01 liter. Dit betekent dat ik nog steeds op mijn niveau van 63% zit, en dit dus al voor meer dan 3 jaar.

Zijn die kuren toch niet voor niks geweest. Reden tot blijdschap :D!

De Euromast!

Afgelopen zondag was het zover. In navolging van Tamara wilde ik ook iets stoers doen, maar in plaats van abseilen ben ik wezen tokkelen. Het verschil: bij tokkelen ga je in 5 seconden van boven naar beneden. Snel dus, maar wel heel erg leuk :-D. Ik was bang dat als ik op het randje zou staan ik niet meer zou durven, maar dat viel heel erg mee. Het was eigenlijk heel makkelijk: je zakt door je knieen, en hup, daar ga je!
Dan het gevoel van vrijheid. Alleen in de lucht, alleen met je gedachten, heerlijk genietend van de (relatieve) vrijheid.
Voor mijn gevoel duurde het aan de ene kant heel lang en aan de andere kant veel te kort! Echt super, ik zou het zo nog een keer willen doen! (*Hint*ik ben binnenkort jarig*hint*)

Uiteraard zijn er ook foto's gemaakt, waarvan ik er 3 heb besteld. Nu kon ik ze thuis uitzoeken, maar daar heb ik een probleem! Er zijn namelijk een stuk of 8 foto's gemaakt, en ik weet niet welke ik moet kiezen.

Wil je weten over welke foto's ik het heb? Ga dan naar http://www.abseilen.nl/ / foto's / tokkelen zondag 12 oktober 2008 / pagina 51 en vertel me welke foto's ik volgens jou moet bestellen!

Voor wie zich afvraagt...

...hoe het met mij gaat? Op het moment lijkt er wat stabilisatie te zijn. Ik hoest niet meer zo veel (op) als de 1e week verkoudheid en ik ben ook nog niet benauwder geworden. Het fietsen blijft oke gaan en ook het Zoukdansen ging vanavond weer lekker :). Zou ik dan toch op eigen krachten uit dit dalletje komen?

...wat ik op donderdagavond doe, als ik de Zouk ga dansen:

Maar dan uiteraard iets minder gevorderd. Ik ben momenteel bezig met Beginners 1&2 (versnelde cursus) en ik moet zeggen: het is een stuk minder saai dan salsa Beginners 1&2!

WTF?

Het leven van een CF-er is soms erg zwaar... Luister maar:

Afgelopen week is weer een zeer vermoeiende week geweest. Als eerste ben ik afgelopen zondag (terwijl ik nog aan het infuus zat!) verkouden geworden. Inmiddels is het donderdag en lijkt het nog niet echt over te gaan. Ik loop me een potje te hoesten, niet normaal. Ook komt er weer veel productie naar boven en dat is natuurlijk helemaal niet goed! Nu is het wel zo dat de helft van Nederland verkouden lijkt te zijn, maar in tegenstelling tot mij, worden zij zo weer beter (als het goed is). Het weer werkt ook niet mee, het is duidelijk herfst geworden. Slagregens, windstoten die je tegen een verkeerslicht aan blazen (écht), ik heb het in deze 3 dagen al allemaal meegemaakt. Afgelopen dinsdag ben ik namelijk weer begonnen op mijn stage. Voorlopig doe ik dat zo'n 4 uur per dag, want (waarschijnlijk door die verkoudheid) ben ik daarna gewoon helemaal op en dat is zwaar frustrerend, dat kan ik je wel vertellen.

Verder had ik vorige week donderdag wat medicijnen bij de apotheek besteld. Voor de grippernaalden (waarmee mijn Port-A-Cath wordt aangeprikt) en de pulmozyme had ik geen herhalingsrecepten meer. Huh? Als het goed is zijn er voor alle mediicjnen toch voor een heel jaar recepten uitgeschreven? De zithromax was namelijk ook geen enkel probleem...
Ik de volgende dag de CF-verpleegkundige bellen:

"Hallo, ik heb ene paar dingen nodig"
"Is goed, zeg het maar"
"Ten eerste wil ik graag 2 verwijzingen voor de fysio: 1 waarbij ik mijn conditie en spierkracht kan trainen en 1 waarbij ik mijn spieren wat soepeler kan laten masseren. Want ik merk dat naarmate ik benauwder wordt, daar elke dag last van heb en dat doet pijn"
"Is goed, ik zal het aan de dokter doorgeven"
"En dan vraag ik me ook nog af hoe het nu zit met de Floxapen, of ik dat krijg. Want daar heb ik 4 weken geleden al om gevraagd en in het ziekenhuis zou de dokter langskomen, oa om dat te bespreken. Maar dat is niet gebeurd..."
"Ik heb het opgeschreven en dat zal ik ook aan hem voorleggen..."
"Ho, wacht, er is nog meer. Ik zou ook graag een recept voor de pulmozyme en de grippernaalden willen hebben. De grippernaald van 25 x 0.7 mm. En zou je het bestelnummer erbij kunnen zetten, want bij mijn apotheek kijken ze me aan alsof ik Chinees praat"
"Dat is zal ik doen, daar bel ik de thuiszorg wel even voor"
"Oke, dankje wel. Dat was het ^_^. Doeii"
"Daag"

Dus ik heb het volste vertrouwen in de CF-verpleegkundige. Vervolgens heb ik maandag nog steeds niks van mijn medicijnen gehoord, dus ik bel de apotheek maar even:
"Hallo, met ....., mijn arts heeft vrijdag wat recepten gefaxed, voor de pulmozyme en grippernaalden. Zijn die al binnengekomen?"
"Jazeker, alleen de pulmozyme hebben we nog niet binnen. De grippernaalden wel"
"Oke, kunt u me dan bellen als ze binnen zijn?"
"Is goed, zullen we doen mevrouw. Daag"

Het werd dinsdag, het werd woensdag, ik hoor maar niks van de apotheek (normaal gesproken is het na 1 dag binnen) en mijn pulmozyme was die ochtend toch écht op. Dus ik denk: ik ga er wel even langs na mijn stage.
"Hallo, ik had vrijdag gebeld over de pulmozyme, ik zou gebeld worden als die binnen was en ik ben verbaasd dat het dit keer zo lang duurt"
"Oh ja, *kijkt in de computer*. Hmmm, horen die misschien in de koelkast?"
"Jaaaaa....."
"Ohja, het is er wel hoor, al vanaf vrijdag"
"Eh... oke. Ik vraag het de volgende keer wel: 'Heb je ook in de KOELKAST gekeken?' "
"Haha, ja (helemaal niet grappig mens). Nouja, en hier zijn de rest van de medicijnen"
"Ehhh, die naalden. Dat zijn niet de goeie hoor, ik heb altijd 25 en dat heb ik ook aangegeven bij de dokter"
"Ohja, dat is toch echt voorgeschreven"

Als ik op het lijstje kijk zie ik dan ook het volgende:
"Graag dezelfde grippernaalden als mevrouw de vorige keer heeft gehad. Vriendelijke groet, thuiszorg (handtekening)". Met daarbij een lijst waarop ze (jaja) 19 mm hebben aangekruist. Maar het wordt nog gekker! Want wat is er bij de apotheek geleverd? 16!

Inmiddels hang ik als 1 grote zucht over de toonbank. Boven mijn hoofd een heel groot vraagteken. WAAROM moet het weer zo moeilijk? En geen teken van de Floxapen natuurlijk. Waarom zou het ook.
Dus ik bel morgen de CF-verpleegkundige maar weer...

Helaas is het nog niet over. Vorige week dinsdag was ik naar de tandarts geweest en uit de foto's bleek dat er toch echt wel een paar gaatjes gevuld moesten worden. Mijn tandarts wees er 3 aan: 1 achter mijn vulling, 1 tussen mijn snijtanden en 1 achter mijn voortanden. Dus ik denk: nou, doen we even en ik maak een afspraak voor de week erop (afgelopen dinsdag). Wel bij een andere tandarts, want mijn eigen zou op vakantie gaan en ik moet natuurlijk nog wel even profiteren van het feit dat ik nog geen 22 ben ;-) (verzekeringtechnisch...)
Lig ik daar in de stoel, krijg ik te horen: 3 gaatjes? Maar nee, u heeft er (begint te tellen) 1,2,3,........ 12!

EHHH, SORRY?

Dat werd dus deze week rechts en de volgende week de linkerkant. Mét verdoving uiteraard (ze wilde eerst zonder beginnen, is ze GEK?). Toen de verdoving uitwerkte begon ik steeds meer pijn te krijgen en heb de rest van de dag dan ook paracetamol geslikt. Ben ik blij dat ik om die verdoving heb gevraagd. Geen pijn als het niet hoeft please...

Volgende week dus de volgende 6. En dan maar hopen dat het even wegblijft. Waar het vandaan komt? 100 % zeker weten doe ik het niet. Soms poets ik niet goed, ik snoep meer dan gemiddeld, maar dat doen volgens mij meer mensen. Wat mij denk ik vooral nekt is de hoeveelheid antibiotica die ik de afgelopen jaren inmiddels al naar binnen heb gegoten / heb verneveld. Who knows?

En last but not least ligt Tamara sinds maandag weer in het ziekenhuis, dus op het moment baal ik gewoon even keihard van deze ziekte. En de week is nog niet eens ten einde....

Ohja, en mijn computer doet erg vervelend. Maar dat heeft gelukkig niks met mijn ziekte te maken ;-)

Familieweekendje

Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik weer eens bij mijn ouders. Mijn zusje geknuffeld die ik alweer 4 weken niet had gezien en ook mijn oudere zus die ik nóg langer niet had gezien. Ook mijn ouders vonden het natuurlijk weer erg gezellig dat ik er weer even was. Mijn vader zie ik hier in Den Haag natuurlijk elke week nog 1 of 2 keer, maar mijn moeder niet dus die knuffel ik altijd even extra.

Op zaterdag kreeg mijn moeder het lumineuze idee om foto's van ons 6-en te maken, want het komt niet vaak voor dat we allemaal tegelijk thuis zijn.

Ziehier het resultaat:

De 4 zussen

1 vader, 4 dochters

En iedereen

Met Myriam, Suzanne, Tamara en mijn moeder

Het einde in zicht

Na ruim 1,5 week in het ziekenhuis gespendeerd te hebben is het morgen zover: Ik ga naar huis! Ik moet wel de volle 3 weken antibiotica af maken, dus dat wordt nog iets meer dan een week thuis. Maar daar gaan we niet over zeuren. Thuis ben ik weer lekker tussen mijn eigen spulletjes, kan ik naar mensen toe i.p.v. dat ze naar mij moeten komen en kan ik hopelijk weer wat conditie opbouwen (al heb ik hier bij de fysio ook flink wat gedaan). Last but not least: ik kan weer heerlijk voor mezelf koken. Geen lauwe, slappe groentes meer, geen weke rijst die eruit ziet als (vul zelf in) en geen verkeerde gerechten meer:

"Ik had vis (met rijst en boontjes) aangekruist en heb nu kip gekregen? Ik eet geen vlees..."

"Ja, vreemd, ik zal even bellen met de keuken"

....

"Ja, de vis was op, daarom hebben ze je kip gegeven. Maar nu maken ze een extra quorn knoedel klaar en die krijg je zometeen".

Dus wat krijg ik vervolgens? Een geheel nieuw gerecht dat standaard wordt bijgemaakt voor vegetariers als er (weer) iets mis is gegaan => Worteltjes met aardappels en een eierpannekoek.
Dan vraag ik me toch af: "Waar is het misgegaan met de communicatie?"

Achja, gelukkig is dat morgen over en zullen mijn blogs weer zonnig en fris en vrolijk worden :) zonder depressieve berichten from le hospital.

Wauw!

Waarom heeft niemand mij verteld dat hier zulke knappe verplegers rondlopen?

Ah, hij schijnt van boven te komen...

Tamara-Judith hutspot 2

(Privé-nummer belt)

"Met Judith Magdelijns"

"Hallo, met ... (verstond ik niet) van het CF-centrum. Ik bel even over de afspraak van as woensdag"

"Huh, had ik een afspraak dan, of heb je die zojuist gemaakt?"

"Nee, die heb ik net gemaakt, of kan je dan niet?"

"Uhm, nou, ik lig in het ziekenhuis, dus dat is geen probleem, maar daarom enige verwarring. Moet je niet toevallig Tamara hebben? Ik weet dat die zou bellen vandaag"

"Ohhh, jaaa, nou je het zegt. Nu herinner ik me ook dat jij inderdaad in het ziekenhuis ligt. Ja, ik kreeg van Evelien door dat jij had gebeld en ik je met dit bericht terug moest bellen, vandaar"

"Nou, ik zou het eens bij Tamara proberen. Doeii"

Dus...

Het een is de ander niet

Elke ziekenhuisopname is weer anders. Knapte ik bij alle vorige opnames snel weer op, deze keer laat het effect van de antibiotica wat langer op zich wachten. Ik ben nog steeds erg benauwd voor mijn doen, het hoesten gaat nog zwaar en het slijm ophoesten zo mogelijk nog zwaarder. Sinds gisteren heb ik ook pijn links boven in mijn borst/ long, daar wordt vanmiddag nog een longfoto van gemaakt, om er zeker van te zijn dat er niks geks aan de hand is.
Ook heb ik alle vorige keren 1 van de antibiotica's continue gekregen (24/7) en de andere antibiotica in giften (3 keer pd). Waarom ik ze nu beide in giften krijg (3 keer pd) weet ik niet. Ik heb om opheldering gevraagd bij de dokters, dus ik wacht nog op antwoord.

Both dokters en verpleging blijven elke dag elkaar afwisselen. De dokter die mij maandag heeft opgenomen, was nieuw, maar niet dezelfde als die ik vandaag heb gesproken. Ook bij de verpleging heb ik nog maar 1 nieuw gezicht gezien.
Verder heb ik om dezelfde maatschappelijk werkster gevraagd als die Tamara heeft en die heb ik zowel gisteren als vanochtend gesproken. Tamara had gelijk: zij is heel anders en prettiger.

Niet alles verandert. De fysio laat nog steeds dagen op zich wachten (ik heb gelukkig inmiddels wel een loopband gekregen) en de dietiste is ook een vertrouwd persoon. In tegenstelling tot andere CF-ers heb ik geen extra hapjes en sondevoeding nodig (ik zou nog dik worden), maar eet ik wel graag fruit en vis. Dat eerste is zowiezo minimaal aanwezig en al helemaal niet op de afdeling, en het laatste wordt automatisch uit je menu geschrapt als je aangeeft vegetarier te zijn. Dus dan ben je erg blij een dietiste te hebben, die voor je regelt dat je dat wél te eten krijgt.

Net als alle andere opnames heb ik weer erg het gevoel dat ze (de dokters) me ofwel met Tamara vergelijken, ofwel me met haar verwarren. Ontkenning alom: "Nee, dat is niet waar, dat doen we niet, etc..., maar als de dokter, die je in het volwassen ziekenhuis nog maar 1 keer tijdens een opname hebt meegemaakt, zegt dat hij je 'echt wel slechter heeft meegemaakt', begin je toch te twijfelen.

Maar als je bij opname gevraagd wordt of je voor een antibiotica kuur of een screening komt, je later te horen krijgt dat er in de computer staat dat je in plaats van op 22 oktober, op 21 oktober 1986 geboren bent en dat je volgens de invoering van gegevens op de longtransplantatielijst staat, weet je het zeker: Je bent weer verward met Tamara... (alhoewel zij ook écht op 22 oktober jarig is).

Opname

Goed, er zijn dan eindelijk genoeg mensen ontslagen om een plekje voor mij te creeren. Vanmiddag wordt ik opgenomen in het ziekenhuis. Nou maar hopen dat die kuur me weer op hetzelfde niveau kan brengen als 2 maanden geleden. Ik ga er van uit. Wat jij? ;-)

Wat is dat toch?

Waarom gaan mensen ervan uit dat je achter de deur staat te wachten tot er eindelijk iemand aanbelt? Het is al regelmatig gebeurd dat ik mij ophijs uit mijn stoel en dat er al weer aan wordt gebeld, terwijl ik nog naar de deur toe loop! Of dat mensen een tweede keer aanbellen (5 seconden na de 1e keer) en gelijk daarna op het raam gaan kloppen.

Vorige week woensdag lag ik bijvoorbeeld lekker een dutje te doen op de bank, toen er aangebeld werd. Ik slof naar de deur, maar bij het opendoen staat er niemand. Ik keek nog even links en rechts, maar nee, niemand te bekennen. Lig ik net weer 5 minuten op de bank, wordt er weer aangebeld. Weer naar de deur, opendoen en nee: er staat weer niemand! Zou het belletje trekken misschien weer 'in' zijn? Ik nestel mij weer lekker op de bank, maar van slapen kwam niks meer terecht, zo gespannen ben ik op die bel. En ja hoor, daar gaat ie weer. Dit keer schiet ik echt naar de voordeur toe en wanneer ik die open doe, staan de aanbellers alweer op het punt om weg te lopen.

"Ah, u bent wel thuis"

"Heeft u net ook al 2 keer aangebeld?"

"Ja, dat klopt"

"Als u me de volgende keer nou even de gelegenheid geeft om open te doen..."

Het bleek een oudere man te zijn die zijn sleutel was vergeten en een stopcontact nodig had. Prima, maar blijf de volgende keer dan wel iets langer voor de deur staan...

De tweede keer dat ik me er echt erg aan ergerde was afgelopen vrijdag. Na het concert 's ochtends was ik in slaap gestort. Na ongeveer een kwartier wordt er aangebeld. Ik twijfelde of ik open zou doen (moe, kleren aan moeten doen) of dat ik gewoon even net ging doen of ik niet thuis was. Terwijl ik daarover nadacht werd er waarempel al weer gebeld met gelijk een tik op het raam! Toen besloot ik om niet open te doen. Iemand die zo ongeduldig is, kan het van mij bekijken.

Nu zit ik me echter te bedenken of ik niet beter open had kunnen doen. Wat nou als het de colistine-aflevering was geweest? De postbode hier is namelijk ook heel goed in het níet afgeven van briefjes als hij het pakketje bij de buren heeft afgeleverd...

Update

Woensdag verhoging, donderdag niet en vandaag weer wel. Toch dingen doen (zoals boodschappen) terwijl je verhoging hebt en bij terugkomst ontdekken dat je temperatuur gezakt is ipv gestegen. Minder benauwd dan afgelopen maandag, maar nog wel veel hoesten plus de daarbijbehorende productie.

Ik snap echt niks meer van mijn lichaam. In plaats van de verwachte achteruitgang, blijft het nu ineens stabiel waardoor ik het gevoel krijg dat ik me aanstel. Als ik dan vervolgens weer op de fiets stap, weet ik weer waarom ik de dokter heb gebeld. Na nog geen 100 meter schiet ik alweer in een hoestbui en met de versnelling in zijn 1 fiets ik het heuveltje op. Ik heb het gevoel alsof ik er eeuwen over doe. De enige momenten waarbij ik me 'goed' voel, is wanneer ik niks doe. In bed liggen, slapen, een boek lezen of TV kijken zijn momenteel de beste momenten. Zelfs dan komt er nog wel eens een hoestbui tussendoor, of krijg ik het, zonder me enigzins in te spannen, opeens benauwd.
Vandaag heb ik wel mee gedaan aan het optreden van ons orkest in de hal van Haagse Hogeschool. In tegenstelling tot waar de meeste mensen vanuit gaan, kan ik nog prima hobospelen wanneer ik minder lucht heb. Het leuke van een hobo (of juist het moeilijke) is dat het vooral kracht is en geen lucht. Ik heb zelfs meestal (ook nu weer) lucht over. Ook werkt het als een soort pepmasker. Doordat je door een kleiner gaatje moet uitblazen dan dat je normaal gesproken doet, komt het slijm prima omhoog, zo ook vandaag.
Dat ik toch zieker ben merkte ik aan het feit dat ik erna doodop was en hoofdpijn had gekregen. De rest van de middag heb ik dus vooral (slapend) in bed doorgebracht.

Vandaag heb ik dus opnieuw de dokter gebeld, zoals ze me had aangeraden (ik wilde met het concert meedoen) en ik ben op de wachtlijst gezet. Nog geen 2 weken geleden is mijn kuur ciproxin afgelopen en aangezien ik bijna resistent ertegen (/voor?) blijk te zijn neem ik liever geen risisco en ga dit keer wél voor een opname. Het enige probleem: de afdeling ligt vol. Zodoende ben ik op de wachtlijst voor opname gezet, dus nu is het afwachten wanneer er gebeld wordt. Ik hoop dat dit aanstaande maandag wordt, want ik pak het liefst mijn leven weer zo snel mogelijk op (stage lopen, dansen en vooral: overal op de fiets naartoe).
Dit weekend gaat dus een erg rustige worden, maar misschien wordt het eens tijd om te leren dat van tijd tot tijd rust nemen niet eens zo'n slecht idee is. Vanavond heb ik in ieder geval een gezellige avond gehad bij een vriendin van me, Gerda. Zij woont ook in Den Haag en heeft me opgehaald en weer teruggebracht met de auto. Uiteraard na flink wat bijgekletst te zijn/hebben(?).

I'll keep you updated.

Life in the Hague

Net terug van het orkest (plus de gebruikelijke after-borrel natuurlijk) en ik moet nog sprayen. Als ik daar toch mee bezig ben, kan ik gelijk wel een blogje schrijven dacht ik zo.

Inmiddels ben ik al een week of 6 met mijn stage bezig en de laatste 2 weken worden toch wel weer lekker druk. Je merkt goed dat iedereen weer terug van vakantie is, want er is weer een hoop te doen. Als ik dan 's middags weer thuis ben (ik werk ong 5-6 uur per dag momenteel, een beetje wat mijn lichaam me toe laat), ben ik vaak erg moe en ga dan een uurtje pitten. Daarna is het meestal al weer rond etenstijd, dan 's avonds nog wat leuke dingen (zoals orkest, of afspreken met vrienden) en weer tijd voor bed. Oftewel, mijn blog schiet er een beetje bij in.

Daarnaast gaat het ook weer niet lekker met mijn gezondheid. Zoals ik al vertelde begon ik ongeveer 2 weken na mijn vorige kuur weer te hoesten en het benauwd te krijgen. De dokter gebeld, ciproxin en floxapen voorgeschreven gekregen en daarmee heb ik het nog 4 weken weten te rekken. Helaas is de kuur sinds 1,5 week toch écht voorbij en dat merk ik maar al te goed! Mijn lichaam wil rusten en slapen, mijn geest wil dat niet. 's Nachts lig ik te hoesten en overdag, vooral in de avond wanneer ik moe wordt, krijg ik het erg benauwd. Gisteren en vandaag kon ik weer eens niet meer normaal fietsen, gewoon geen lucht voor. Uiteraard ben ik dan zo koppig om toch te gaan fietsen, dan doe ik er maar 5 minuten langer erover is mijn insteek. Wat betreft mijn stage probeer ik het dus nu maar wat te verdelen. Ik werk wat minder (4-5 uur) en geef echt toe aan de rust als ik die nodig heb. Voor mij een heel moeilijke opgave, maar niettemin noodzakelijk.

Helaas trek ik het toch echt niet goed meer, dus heb ik besloten om morgen maar weer aan het UMCU-lijntje te gaan hangen. Het telefoonlijntje welteverstaan, want een opname wil ik nog rekken tot aan vrijdagmiddag. Eerst nog even meedoen met het optreden tussen half 1 en 1 :). Zo eigenwijs ben ik dan wel weer.

Ik hou jullie op de hoogte...

De crematie van Lisa

Mooi, verdrietig en behalve tranen ook af en toe een lach, bijvoorbeeld tijdens de toespraak van Hans van Roon (FOK-leiding). De dienst had Lisa zelf in elkaar gezet, wat je goed kon merken. Na de dienst gingen we naar het crematiegebouw. Daar konden we allemaal afscheid nemen van Lisa.

Wat ik ook een heel mooi en emotioneel gebeuren vond, was het moment na de crematie. Toen werden er meer dan 200 witte ballonnen, geregeld door 2 vrienden van Lisa, de lucht in gelaten, waarop iedereen zijn eigen afscheidstekst had kunnen schrijven. Een heel mooi gezicht.

Madame Tussauds

Om toch een wat vrolijke draai aan deze zomervakantie te geven, zijn Gerda en ik een paar dagen geleden naar Madame Tussauds geweest. Hier hebben we natuurlijk vele foto's gemaakt:

The name is Bond. Judith Bond

Hij blijft een beetje eng, die JP

Mijn 2 grote vrienden: Gorbatsjov en Schroeder
Met Bob Marley

Gerda en Gordon

Meezingen met Queen Samen met Annie

Are you in proportion? Yes, I am ;-)
Als laatste: mijn nieuwe slaapmaskertje. Vooral handig voor in het ziekenhuis, haha!

Ennio Morricone - Gabriel's Oboe

Mooi stuk en prachtig gespeeld

Lisa (2)

Helaas heeft Lisa geen kans gehad op een tweede leven. Woensdagochtend om 10 uur is ze overleden. Stil, verdrietig en overdonderd ben ik ervan.

Slaap zacht lieve Lisa.

Lisa

Net als Tamara en Laura ken ook ik Lisa uit het CF-wereldje. Vanaf vorige week staat ze op de HUI (High Urgent International)- lijst en vandaag kreeg ik te lezen dat ze op medium care is komen te liggen. Het gaat dus echt niet goed met haar en ik wil jullie dan ook heel erg vragen om mee te bidden, te duimen of een kaars aan te steken (waar je je goed bij voelt) en hopen dat die longen zo snel mogelijk komen.

Zet hem op Lisa!

Genialiteit

Katie Melua - Piece by piece

First of all must go,
your scent up on my pillow
and then I'll say goodbye
to your whispers in my dreams.

And then our lips will part
in my mind and in my heart,
cause your kiss
went deeper then my skin.

Piece by piece
is how I'll let go of you
kiss by kiss
will leave my mind one at a time
one at a time

First of all must fly
my dreams of you and I.
There's no point
in holding on to those

And then our ties will break
for your and my own sake,
just remember
this is what you chose.

Piece by piece
is how I'll let go of you
kiss by kiss
will leave my mind one at a time
one at a time

I'll shed like skin
our memories of lazy days
and fade away the shadow
of your face

piece by piece
is how I'll let go of you
kiss by kiss
will leave my mind one at a time
one at a time
one at a time
one at a time

Twee weken geleden

Na 2 weken van dubben en twijfelen over hoe ik het op mijn blog zal zetten, zeg ik het maar onomwonden: Gerben en ik hebben besloten om, in ieder geval voor nu, onze relatie stop te zetten. Het hele verhaal ga ik natuurlijk niet op mijn blog zetten (te ingewikkeld, te lang en een kwestie van privacy), maar momenteel leek het ons beter om uit elkaar te gaan. Dit is vooral een verstandelijke beslissing geweest en hij was dan ook erg moeilijk om te nemen.
Het komt erop neer dat we allebei even voor onszelf hebben gekozen.

Wel zijn we van plan nog contact te blijven houden, maar natuurlijk een stuk minder dan eerst. Voor de eerste 1,5 week was ik erg verdrietig, maar gelukkig lijkt het de laatste dagen al beter te gaan.

"Het leven verloopt niet altijd zoals we dat voor ogen hadden. Daar kun je je tegen verzetten. Maar het is de kunst om je verzet los te laten en het leven te omarmen zoals het komt"

Foto's weekendje Jonathan, Tamara & Rick

De laatste tram

Precies op het moment dat de zon door de wolken brak, werd ik vanochtend weer wakker. Ik was al eerder wakker geweest, omdat ik Jonathan heel vroeg (lees: half 10) de trein moest hebben en het natuurlijk wel zo gezellig is om hem te ontbijten en uit te zwaaien. De lucht was op dat moment alleen nog zo somber, donker en grauw, dat ik weer snel mijn bed ingekropen ben.
Het feit dat ik vannacht pas om half 2 sliep zal er ook wel mee te maken hebben.

Het was namelijk een heel gezellig weekend. Van vrijdag tot vanochtend is Jonathan weer bij mij op bezoek geweest. De vorige keer (april) zat ik bij hem in Gent, dus nu was het zijn beurt om naar Den Haag te komen ;). De afgelopen maand zijn er natuurlijk veel dingen gebeurd, dus we hadden ook flink wat bij te praten. Vrijdagavond hebben we gewoon gezellig samen gekookt en gegeten om vervolgens op zaterdag al weer vroeg (voor ons doen) naast ons bed te staan. We zouden de trein van tien voor 11 richting Gouda nemen, dus dat betekent hier om half 11 de stoptrein. Rick ging vandaag zijn verjaardagscadeau 'doen' (terrein- en quadrijden) wat zou betekenen dat Tamara 4 uur alleen zou zitten. Daarom had ze ons gevraagd of wij haar gezelschap wilden houden. Natuurlijk :)!

Het was een vrij klein terrein waar je verschillende dingen kon doen: karten, quadrijden, terreinrijden, in een ferrari/porsche rondscheuren en een slipcursus. Ik weet al wat ik voor mijn verjaardag wil :D. Dus toen Rick zich vermaakte op de quad en in de terreinwagen hebben wij een beetje gepraat, gekeken, wat gedronken, gegeten en natuurlijk foto's gemaakt. Ik had zelf mijn fototoestel weer eens niet mee (wanneer wel de laatste tijd...), dus ik moet wachten op Tamara. Zelf vind ik dat het hele leuke foto's zijn geworden.
Een kleine verassing voor Tamara: Naast de instructeur van de terreinwagens was nog een plekje leeg (ze reden in een colonne van 6 auto's). Het resultaat was dat Tamara het laatste rondje mee mocht rijden. Erg leuk!

De terugreis was nog een beetje haasten. We hadden om 6 uur al afgesproken bij het Kurhaus, maar de trein van half 5 (in Gouda) had 10 minuten vertraging, en kwam uiteindelijk maar helemaal niet meer. Dus moesten we een trein later, waardoor we de stoptrein om DH (uiteraard) niet meer haalden en we de tram moesten nemen. Al bij al waren we ongeveer 20 minuten te laat, viel me nog mee.
Want zaterdagavond was de avond waarvoor Jonathan dit weekend naar mij was gekomen. We hadden namelijk met het orkest een midsummerborrel gepland. Aangezien Jonathan (lang, lang geleden) ook lid was van het orkest en zelfs bij de oprichting is geweest vond hij het ook wel leuk om mee te gaan en wat mensen te spreken die nog over zijn gebleven uit zijn tijd. Dit waren er al maar 4 en op het laatste moment lieten er ook nog 2 het afweten, dus dat was jammer. Hij heeft nu wel weer nieuwe orkestleden leren kennen en dat is altijd gezellig.

Aangezien Scheveningen nogal ver van mijn huis is, zijn we gisteravond met de tram gegaan. Wat betreft de terugreis, was ik er van uit gegaan dat de laatste tram ongeveer om kwart over 12 ging (zoals ik gewend ben). Om deze niet te missen, hadden we besloten de een na laatste tram te nemen. Uiteindelijk bleek dit toch de laatste tram te zijn: die ging al om 12 uur! Gelukkig maar... De volgende keer toch maar wat beter nakijken.
Wij zijn trouwens ook meer gecontroleerd dan ooit eerder in de tram. Alle drie de ritten (van centraal station naar huis, van huis naar Scheveningen en weer terug) werden onze kaartjes gecontroleerd. Het meest grappige van dat was dat het alledrie de keren dezelfde controleurs waren. Zouden zij ons achtervolgd hebben of stalkten wij hun? That's the question...

Jonathan ging vanochtend dus weer om half tien met de trein terug en ik ben na het ontbijt weer mijn bed ingedoken. Op dit moment zijn de zonnestraaltjes van zojuist al verdwenen, maar hopelijk komen ze terug...

Stem bij 3M!

Stem op de NCFS (Nederlandse Cystic Fibrosis Stichting) bij het 3M-fonds!

Voor meer uitleg verwijs ik je door naar de blog van Irène die de hele actie zo mooi samengevat heeft.

Dit was even een ultra-korte oproep tussen mijn stage-werkzaamheden door. Afleiding zo nu en dan kan nooit kwaad.

Acrobatiek

Een paar weken geleden was ik bij een familie op wiens kinderen ik wel eens heb gepast. Terwijl we daar waren liet een van de kinderen zien hoe goed ze al een handstand kon. Vervolgens kon ik het natuurlijk niet laten (baas boven baas...) om eens te kijken of ik het ook nog kon. En warempel: het is net als fietsen

Wat iets minder goed gaat het hoela hoepen (ja, zo heet het echt). Ik moet echt weer helemaal bij het begin beginnen, maar je merkt gelijk resultat. Pijnlijke buikspieren en elke dag 1/10e seconde langer ;). Nooit geweten dat het zo moeilijk was...

De hoepel

Vandaag heb ik een hoepel gekocht. Hoelahoepen schijnt te zorgen voor soepelere heupen (goede oefening voor salsadansen) en een slankere taille (altijd goed). Zal het nu nog maar een kwestie van tijd zijn voordat ik zo goed ben als Alina?

(Tip: Skip de eerste 2 minuten)



Ik kan niet wachten tot de Olympische Spelen beginnen!

De hoepel

Vandaag heb ik een hoepel gekocht, om opnieuw te leren hoelahoepen (ook al vraag ik me af of ik het vroeger ooit heb gekund). Het schijnt dat je er soepelere heupen van krijgt (goeie oefening voor salsadansen) en een slankere taille (altijd goed). Zal het nu nog maar een kwestie van tijd zijn voor ik zo kan dansen?

Een hoop gebeurd...

Schreef ik vorige week nog dat ik zo blij was dat de operatie van Tamara goed was gegaan, werd ik afgelopen week weer opgeschrikt. Dinsdag kreeg ik een smsje van Tamara dat ze op weg was naar het ziekenhuis: benauwd, verhoging en een verhoogde hartslag. Dit klonk niet goed, en in het ziekenhuis bleek ook wel dat dat inderdaad niet zo was. Een saturatie van onder de 90 (normaal is tussende 90 en 100), een ontstekingswaarde van 186 (hoort onder de 7 te zitten) en verhoogde o2 en co2 waardes.
Er bleek de eerste dagen geen verbetering in te zitten. De waarde steeg zelfs naar 210, maar vandaag kregen we gelukkig te horen dat hij eindelijk aan het zakken was en wel naar 130. Nog steeds veel te hoog, maar gelukkig lager dan in het begin. Dat betekent dat de antibiotica gelukkig aanslaat!

Vervolgens kreeg ik woensdag een telefoontje van Tamara: "Ja, Suzanne (mijn zusje) heeft een ongeluk(je) gehad. Dit en dat is er gebeurd en nu heeft ze haar nek zwaar gekneusd. Volgens de dokter had het er om gespand en had hij ook gebroken kunnen zijn".

Okee....

Mijn ouders waren eigenlijk in Spanje op vakantie en waren erg geschrokken van deze berichten. Vervolgens hoorde ze van mij dat het mijn gezondheid ook al weer slechter ging, na nog geen 3 weken kuurvrij te zijn geweest. Ik hoest weer flink, er komt veel omhoog en het fietsen begint me ook al weer meer moeite te kosten.
Mijn ouders zijn dus met de eerst mogelijke vlucht teruggekomen (vrijdagochtend). En nu zit ik dan bij mijn ouders met extra antibiotica (oraal), een zusje wat bijna niks kan door haar nek en Tamara in het ziekenhuis in Utrecht met zuurstof en infuus.
Ik hoop dat het heel snel beter gaat, want dit is natuurlijk niks. Bij mij is het nog nooit voorgekomen dat mijn de klachten zo snel weer terugkeerden.

Gelukkig gebeuren er ook nog leuke dingen. De afgelopen 2 weken ben ik begonnen met mijn stage en na een rustig begin, ben ik nu toch wel flink aan het werk. Ik vind het leuk om 'echte' dingen te doen, oko al is het meeste achter de computer. Soms loop ik dus ook door school om informatie te verzamelen, in plaats van te bellen. Zo ben ik toch nog een beetje in beweging.

Ook heb ik afgelopen donderdag nog heerlijk op het strand gezeten in mijn bikini (om 8 uur 's avonds!) en ben ik met Jenny naar de film 'Mama Mia' geweest. Ik was eigenlijk heel erg tegen deze film, omdat ik het verhaal al zo uitgekauwd vind.
Om eerlijk te zijn: ik heb me echt doodgelachen. Nu is dat al snel niet moeilijk met Jenny naast je, maar de film is echt veel grappiger dan ik me had voorgesteld. Dus dat viel wel mee :). Ook alle liedjes van Abba waren natuurlijk heerlijke meezingers en we hebben vervolgens ook luid zitten bleren op onze fietsen, terug naar huis.

En nu de appeltaart proberen die ik net met mijn vader gebakken heb... Mmm!

Tamara

Ik schrijf niet vaak over mijn gedachtes als het gaat om de gezondheid van Tamara. Over het algemeen ben ik er niet zo heel erg mee bezig als mensen soms van mij lijken te verwachten. Ook heb ik genoeg mensen om mij heen (mijn ouders, zussen en vrienden) met wie ik over Tamara kan praten.

Maar op dagen zoals vandaag ben ik er weer veel meer mee bezig. Tamara kreeg een nieuwe port-a-cath en dit zou onder algehele verdoving gebeuren. Elke operatie brengt risico's met zich mee, maar als je longinhoud dan ook nog maar 20% is van wat het zou moeten zijn wordt het toch wel erg spannend. Afgelopen zaterdag had ik dan ook een erg vervelende droom (lees: ze werd niet meer wakker), en afgelopen nacht verliep ook vrij onrustig. Gelukkig zijn dromen bedrog en op Tamara's blog heb ik gelukkig dan ook kunnen schrijven dat de operatie goed is verlopen. De dokter hebben haar heel langzaam wakker laten worden en de enige bijwerking is dat ze dit keer duizelig en misselijk was. Mijn moeder kon het dan ook niet laten om het volgende te zeggen (naar wat ik hoorde van Tamara): "Nou, nu weet je hoe normale mensen zich voelen na een operatie ;-)". Normaal gesproken heeft Tamara namelijk nooit ergens last van en ik en mijn moeder juist heel erg.
Net aan de telefoon kreeg ik ook te horen dat ze vanmiddag aan de telefoon wat wazig was geweest en dat ze eigenlijk niet meer wist of ze mij had gebeld en wat we ook al weer besproken hadden. Maar als dat de enige bijwerkingen zijn, ben ik tevreden.

Om vandaag niet alleen maar thuis te zitten met de nare droomgedachtes in mijn hoofd, ben ik wel naar mijn stage gegaan. Vandaag was de 1e dag en naar mijn mening vrij goed verlopen. Ik heb veel mee zitten luisteren, meegelopen en ook nog wat dingen zelf gedaan. Een goed begin, zou ik willen zeggen :). De stage was gelukkig erg afleidend, want pas toen we gingen lunchen om 1 uur bedacht ik me dat Tamara al op de operatietafel lag (later bleek dat ze toen al bijna klaar waren, ze waren een paar uurtjes eerder begonnen).

Dat Tamara de operatie goed heeft doorstaan, geeft mij ook weer meer de hoop dat ze de transplantatie zal halen. Soms lijkt het allemaal wat somber, vooral als ze weer in het ziekenhuis ligt. Gelukkig heb ik meestal een opgewekte tweelingzus aan de telefoon, bij wie ik me absoluut niet voor kan stellen dat het wel eens verkeerd zou kunnen aflopen. Laten we het hopen :)

Daarom heb ik net de Hyvesgroep "I love my sis" aan mijn eigen Hyves toegevoegd. En dan natuurlijk alle drie ;)

Kung Fu Panda

"Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. Today is a gift. That's why it's called the present"

Een (naar mijn mening) geweldige quote uit de film Kung Fu Panda. Voor de verandering hebben ze eens niet alle leuke stukjes in het voorfilmpje gestopt, waardoor de film verrassend grappig was. Ik heb ervan genoten, en volgens mij Jenny (de vriendin die mee ging) ook.

Een echte aanrader!

(De volledige quote luidt overigens als volgt:

The clock is running. Make the most of today. Time waits for no man. Yesterday is history. Tomorrow is a mystery. Today is a gift. That's why it's called the present.")

Maestro, muziek!

Vanaf jongs af aan heeft het me altijd leuk geleken om zoveel mogelijk instrumenten te kunnen bespelen. Om dit te leren en te oefenen heb je natuurlijk wel een instrument nodig, dus ben ik ook begonnen die te verzamelen. Momenteel staat er al vrij veel in mijn huisje, maar wel gewoon in de woonkamer. In mijn toekomstige huis wil ik een echt muziekkamertje, met alleen maar instrumenten, net zoals mijn hoboleraar dat heeft.

Tot nu toe heb ik op hobo-les en basgitaarles gezeten, en heb ik mijzelf de edele kunst van het pianospel aangeleerd. Mijn hobo is mijn belangrijkste instrument, hier speel ik inmiddels al 12 jaar op. Tien jaar lang heb ik een kunstof hobo gehad, tot deze van ellende uit elkaar viel. Toen heb ik besloten een houten hobo aan te schaffen en deze heb ik nu al weer twee jaar.

Voor de twee jaar basgitaarles heb ik een basgitaar aangeschaft en die heeft tot nu toe vooral staan pronken op zijn standaard. Vorige week heb ik hem weer opgepakt, omdat een vriendin van mij heeft gevraagd of ik mee wil spelen op haar bruiloft. Ik pak alles vrij snel weer op en vraag me dan ook regelmatig af: Waarom heb ik mijn basgitaar zo lang laten staan?

Daarnaast heb ik ook een gewone, akoestische gitaar, die ik van een vriendin van Gerben mocht lenen. Ik wil namelijk heel graag gitaar leren spelen, en na een enthousiast begin speel ik er momenteel niet zo vaak op. Dat komt wel weer :).

Ook heb ik al een flink aantal jaar een midwinterhoorn in mijn kamer staan, die ik van mijn opa heb gekregen. Die maakt ze zelf en Tamara en ik hebben er beide een gekregen, want blazen op zo'n ding is een erg goede training voor je longen! Wel een hele andere blaastechniek dan de hobo, dus dat is wel even omschakelen.

Mijn nieuwste 'aanwinst' is een keyboard (ook weer geleend). Een paar buren van mijn ouders hadden hem thuis staan, maar deden er niks mee. Nu staat hij hier in DH, in afwachting van een echte piano (sparen, sparen, sparen). Het is anders dan een echte piano, maar zo kan ik nog enigzins oefenen.

Dus dat ga ik nu maar eens doen!

Salsaaa :D

Na 4 weken van vermoeidheid, benauwdheid en ziekenhuis/infuus kon ik gisteravond dan eindelijk weer eens gaan salsadansen. Wát een verschil met 4 weken geleden zeg. Ten eerste: Geen Rook, en dat merkte ik gelijk. Ik heb gewoon de hele avond kunnen dansen, zonder benauwd of in een hoestbui te (ge)raken (op 1 keertje na: toen werd er wel een héle snelle salsa gedanst).
Daarnaast waren er dit keer bijna alleen maar mensen die echt goed salsa kunnen dansen. Dit vind ik zelf heel erg fijn, omdat je dan wat meer uitgedaagd wordt. Ik heb inmiddels al 7 cursussen salsa gehad en dan wil je toch wat meer laten zien dan de simpele basis.
Ik heb dientengevolge (leuk woord ;-) ) bijna de hele avond achter elkaar gedanst. Zat ik net na de ene dans, kwam de volgende al vragen of ik met hém wilde dansen. Erg vleiend, maar zeker ook vermoeiend, dus ik heb de uitnodiging 2 keer afgeslagen.

Dit weekend is het salsabeachfestival weer in Scheveningen op de Pier. Twee jaar geleden ben ik daar heen geweest met een paar mensen, vorig jaar lag ik helaas in het ziekenhuis en dit jaar was er eigenlijk niet echt iemand die kon. Ik moet het dit jaar helaas weer missen, want ik vind dat geweldig: Een heel weekend salsadansen. Workshops overdag, parties en shows 's avonds.

Volgend jaar maar weer proberen, bijv. als afsluiting van mijn stage. Die begint namelijk na dit weekend, dus eigenlijk wel goed dat het niet doorgaat.
Het wordt mijn afstudeerstage, dus als ik daarmee klaar ben, ben ik afgestudeerd! Hopelijk volgend jaar zomer :D

Tarzan: de musical

Aangezien het al weer bijna een week geleden is dat ik met Myriam naar de musical Tarzan ben geweest, wordt het wel eens tijd om er wat over te schrijven. Ik weet alleen niet zo goed wat, want ik vond de musical zó mooi, geweldig en overdonderend, dat ik het moeilijk kan beschrijven in een blog. Prachtige liedjes, superzuiver uitgevoerd, een simpel decor waar een heleboel mee gebeurd is tijdens het spel en geweldig acteerspel. Ik ging helemaal op in het verhaal, zeker na de pauze (dan komt Jane erbij). Nu is het verhaal natuurlijk ook bijzonder. Een liefdesverhaal, maar in een heel anders jasje dan de 'normale'.

Als je van musicals houdt, zeker een aanrader. Als ik geld over had, ging ik nog een keer...

Twee heel mooie liedjes naar mijn mening (ik ben en blijf een romanticus):

De zaterdagavond

Vanaf afgelopen maandag staan er foto's van het concert wat wij vorige week hebben gegeven online. Zelf sta ik er een aantal keer op, let niet op de moeheid na afloop ;). Ik lag uiteraard niet voor niets in het ziekenhuis. Je kan ze bekijken op deze website.

Ik was al weer helemaal vergeten dat er foto's waren gemaakt en online gezet. Maar als je dan toch moet wachten tot je antibiotica is ingelopen, is dat een mooi tijdverdrijf (mij hoor je voortaan ook niet meer klagen als ik de colistine moet vernevelen voor ik naar bed ga. Dat gaat, in tegenstelling tot 2 jaar geleden, tegenwoordig sneller dan het inlopen van de antibiotica).

Ik ben voor mijn doen ook nog vrij laat op, maar ik had afgesproken met een vriendin om in de stad wat te gaan eten. Het originele plan was om naar de Parade te gaan, maar aangezien de weersvoorspelling 'regen en onweer' was, leek het mij niet zo'n goed idee gezien mijn antibiotica kuur.
We zijn bij Vapiano's gaan eten. Een erg leuk restaurant-keten, waar het eten vers voor je neus bereid wordt, in ongeveer 5 minuutjes. Geweldig concept vind ik het, en nog goedkoop ook (in vergelijking met 'normale' restaurants)! Ik heb voor het eerst in Vapiano's gegeten toen ik met Gerben in Antwerpen was. Wat ik jammer vond was dat je altijd uit dezelfde gerechten kiest, maar tegenwoordig hebben ze ook extra menu's, geldig voor 2 maanden. Ik kwam er vandaag te laat achter, dus ik moet voor eind augustus gewoon nog een keer :-).

We hebben ongeveer 3,5 uur daar gezeten, gezellig kletsend en obers geobserveerd (correctie, IK heb obers geobserveerd ;-), Janneke zat er met haar rug naar toe). Leeftijden schatten gaat me steeds minder goed af, lijkt het wel.
En net toen we besloten om naar huis te gaan, kwamen we 2 vrienden van Janneke tegen. Daar hebben we uiteindelijk ook nog gezellig (wat een leuk Nederlands woord is dat toch) wat mee gedronken, waardoor ik pas om kwart over 12 thuis was. Een stuk later dan gepland, ook al had ik mijn antibioticapompje er wel op ingesteld.

Je weet (zoals deze avond wel bleek) maar nooit wat er gebeurt.

Het is altijd wat...

....met die port-a-cath.

Na Tamara's gedoe met haar pac (lees Nu dit weer en alle daar op volgende verhalen) was vandaag de mijne aan de beurt. Zoals elk normaal persoon kijk ik wel eens TV. Soms zit ik recht op en soms hang ik tegen een kussen aan, als ik moe ben. Vandaag hing ik tegen het kussen aan, dit kan je enigzins vergelijken met het op je linkerzij liggen. Aangezien mijn pac half in mijn borst zit, ben ik soms toch wel bang dat ik dan de naald uit mijn pac druk ofzo (als ik dus op mijn linkerzij ga liggen). Altijd goed gegaan, tot vandaag. Toen ik weer rechtop zat en wat te drinken wilde gaan halen, vond ik de naald wel erg raar zitten. En ja, hij scheen er een stukje uitgeschoven te zijn. Ik heb gelijk de thuiszorg gebeld en toen zij na 3 kwartier hier was en de pleister loshaalde, kwam de naald gewoon mee, vastzittend aan de pleister. Hij zat dus waarschijnlijk al niet meer in het membraam.
Nu zit er dus weer een nieuwe naald in en zijn er verder geen rare dingen nodig. De volgende keren ben ik nóg voorzichtiger dan ik al was. Gelukkig mag ik maandag weer van het infuus af.

!!! 1 juli: Rookvrij!!!

Kinderen voor Kinderen 2: Roken. Vond ik wel een toepasselijk liedje (vooral het refrein)

Hoera! Het is zover, vanaf vandaag mag er in de horeca niet meer gerookt worden.
Op het gastenboek van Stichtingfok hebben we al iedereen opgeroepen om uit eten te gaan om deze dag te vieren. Zelf ga ik waarschijnlijk met mijn zus ergens bij Scheveningen eten, om daarna naar de musical Tarzan in het Fortis Circustheater te gaan. Ik heb er zin in!

Bijna thuis

Morgen mag ik eindelijk met de thuiszorg. Hier ben ik erg blij om, want na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen ken ik inmiddels elk hoekje en gaatje in de muur. Ook wordt ik altijd een beetje somber in het ziekenhuis.
Daarnaast nemen ook mijn beenspieren altijd enorm in kracht af. Ook al probeer ik nauwelijks op mijn bed te zitten, en loop regelmatig heen en weer naar de WC (tja, die antibiotica is opgelost in (zout)water...), in tegenstelling tot wat ik thuis doe is dit niks. Ik heb wel een loopband op mijn kamer gekregen, dus daar maak ik 1 of 2 keer per dag gebruik van. Na tien minuutjes is de zin dan wel weer over, aangezien ik zo'n loopband niet echt boeiend vind. Ik moet ergens heen kunnen lopen.

Gelukkig mocht ik afgelopen vrijdag wel naar het concert, waarvoor ik op mijn blog al enige reclame had gemaakt. Nu bleek ook hoe geweldig de mensen van mijn orkest eigenlijk zijn. Ik ben én opgehaald (door de dirigent) én weer thuisgebracht (door Arthur: cellist). Ik had een mailtje rondgestuurd met de vraag of dat mogelijk was, omdat het mij veel minder energie zou kosten. Ik ben dan ook erg blij met de respons die ik heb gekregen en wil nu zeker niet meer bij het orkest weg ;-).
Mijn stukken heb ik gewoon mee kunnen spelen en dat ging gelukkig vrij goed. Ik had mijn vader mij afgelopen dinsdag mijn hobo al laten brengen, zodat ik nog enigzins kon spelen in het ziekenhuis. Ik merk duidelijk dat als ik een paar dagen niet speel, mijn conditie gelijk afneemt. Toen ik 's avonds ziekenthuiskwam was ik wel heel erg moe, maar ik had het zeker niet willen missen.

Ook vanmiddag mag ik gelukkig weer een paar uur weg uit het ziekenhuis. Mijn zusje is namelijk morgen jarig, maar aangezien dat een gewone werkdag is viert ze het vandaag. Afgelopen vrijdag had ze al haar feestje voor vrienden gegeven en daar kon ik natuurlijk ook al niet bij zijn.

De komende week staan er ook alweer een aantal dingen gepland. Zo heb ik morgen een vergadering met het bestuur van het orkest, heb ik dinsdag een gesprek met de mensen van mijn stage én ga ik 's avonds met Myriam naar de musical Tarzan. Woensdag zou ik dan eigenlijk naar Zurich zijn gegaan, maar dat gaat nu uiteraard niet door. Wel jammer, maar gelukkig loopt Zurich niet weg ;-) (zoals de vriend waar ik heen zou gaan het noemde).

Ik wordt zo opgehaald door mijn ouders, dus ik ben weg!

Ziekenhuiszaken

Het zijn weer roerige tijden in het ziekenhuis. Aangezien mijn ontstekingswaarde dit keer aardig hoog was (de volgende keer ben ik níet meer eigenwijs en bel ik gewoon weer eerder...) wilden ze eerst kijken of ik opknapte en dan pas de thuiszorg bellen. Ik heb daar natuurlijk mijn eigen theorieen over hoe snel dat kan gaan, maar in de praktijk blijkt dat helaas niet zo te gaan.

Het resultaat is dat ik pas a.s. maandag naar huis kan gaan met infuus, omdat de thuiszorg hier in Utrecht niet eerder tijd heeft om te bellen en te regelen. Ze hebben het te druk, te weinig personeel. Nou goed, daar kan je niks aan doen natuurlijk, maar naar mijn mening had het allemaal ook wat anders kunnen lopen.

Vervolgens vroeg ik of ik vrijdag (morgen dus) een paar uur weg mocht, om toch aan het concert te kunnen deelnemen. Na wat gediscussieer her en der ("Heb je echt níemand die je op kan halen en weer terug kan brengen?" "Nee, niet iemand die ik zodanig goed ken, behalve mijn ouders en mijn vriend en die zitten resp. aan de andere kant van het land / de wereld") mag ik morgen dan in mijn eentje naar Den Haag om mee te kunnen doen. Dat is dan wel weer fijn.

Subtiel als ik ben, denk ik dan: "Als we toch bezig zijn..." en heb gelijk gevraagd of ik zondag naar de verjaardag van mijn zusje mag. Dit is dus ook al geregeld ;). Mijn leven moet wel een beetje doorgaan hoor. Als ik bovendien morgen wel met de thuiszorg had gekund, was ik ook die dingen weer gaan doen. Dus...

Volgens mij is het ziekenhuis soms echt niet goed voor je bloeddruk ;).

Grey's Anatomy

Jeej!! Elke dag om half 8 op Net 5. Al die afleveringen die ik niet heb kunnen zien vanwege de repetities van het orkest (Die ook leuk zijn hoor!!)

Zo kom ik de ziekenhuisdagen wel een beetje door :)

En daar lag ik weer...

Ongeveer 5 maanden hebben er tussen mijn ene opname en deze gezeten. Voor en tijdens Nieuw-Zeeland ging het eigenlijk prima, daarna helaas niet meer. Ik schreef al over eerdere Ciproxin en Tavanic-kuren (2 keer 3 weken), maar die mochten niet baten. Aan het einde van mijn laatste Ciproxin-kuur begon ik eigenlijk al wat meer te hoesten, maar ik besloot de kuur eerst af te maken (ik had tenslotte ook tentamens in die week) en ik hoopte nog op een soort 'nawerking' van de Ciproxin waar je wel eens over hoort.

Vorige week moest ik 's nachts ook wel hoesten, maar het was wel te doen. De hele week was ik ook wel wat benauwd, en vrijdag tijdens het fietsen merkte ik het opeens heel erg. Ik schreef het aan het weer toe...
Zaterdag op CF-beachdance en de nachten ervoor/erna voelde ik me ook niet prettig. Ik was benauwder dan normaal, mijn neus ging dicht zitten en ik had een zeurende hoestkriebel die ik probeerde te onderdrukken. Deze klachten weet ik aan de airco.
Toen ik zondag echter thuiskwam, bleef ik benauwd. 's Avonds tijdens een optreden van Neos Brass (erg goed en leuk trouwens!!!) bleef ik hoesten en de nacht erna heb ik eigenlijk niet geslapen van het hoesten. Dit deed me besluiten om maandag de dokter te bellen. "Als ik er maandag in ga, ben ik er donderdag of vrijdag voor het concert er echt wel weer uit", zo redeneerde ik...

Hier in het ziekenhuis te zijn blijkt het toch weer wat erger dan ik dacht. Mijn ontstekingswaarde is flink omhoog geschoten (voor de kenners: 89), wat in vergelijking met vorige opnames niet mijn gewoonlijke ziektebeeld is. Normaal gesproken gaat mijn ontstekingswaarde eigenlijk niet omhoog, al geef ik aan mij slecht te voelen.

Vandaag dus ook in ernstige discussie geweest met de dokter of ik AlsJeBlieft vrijdag met de thuiszorg mag. Normaal gesproken voel ik me na 2/3 dagen wel beter, maar als ze de thuiszorg donderdag pas gaan inschakelen betwijfel ik het of de apotheek het gaat redden om vrijdag alles klaar te hebben...

Daarnaast gaat het leven in het ziekenhuis ook niet over rozen. Vooral het eten is nogal een heikel punt bij mij. Eten de meeste CF-ers zowieso niet zo veel en nog minder als ze opgenomen worden, bij mij blijft mijn eetlust prima. Het krijgen van 1 vegetarisch burgertje, 1 schepje puree en een handje wortelen als avondeten, maakt mij dan ook niet erg gelukkig. 's Avonds nog 2 boterhammen erbij om maar niet te gaan slapen met het gevoel dat je niks hebt gegeten.
Vandaag kreeg ik vlees bij mijn 'standaardontbijt' (ik had gisteren uiteraard nog niks kunnen opgeven wat ik vandaag wilde eten), kreeg ik een papiertje voor het avondeten waar ik uit vleesgerechten kon kiezen en kreeg ik bij de 'standaardlunch' welgeteld 1 boterham en 1 cracker
"Zo val ik ook af ja..."

Het gevolg van het avondeten-papiertje was dat ik wederom niet kon kiezen vandaag en weer opgescheept zat met een beetje van het een, en een beetje van het ander.
Naast al deze misverstanden (mensen maken fouten, vooruit) hebben ze ook géén fruit hier op de afdeling. Dat vind ik misschien nog het meest storende. Als je wilt dat mensen veelzijdig en gezond eten, is fruit beschikbaar hebben en 200 gram groente bij het avondeten serveren toch wel een pré. Zeker in het ziekenhuis.

Heh, dat lucht op :-)

Over alles en niets

Spraytijd is meestal ook de beste tijd om te bloggen voor mij. Ook al kan ik tegenwoordig met mijn prachtige draagbare eflow-op-batterijen het hele huis doorbanjeren en zelfs brood klaarmaken, ik zit toch liever achter de computer. Want eigenlijk moet ik het cupje (waar de medicijnvloeistof in zit) met 1 hand vasthouden, omdat hij anders nog wel eens gaat lekken. Brood smeren gaat nietzo prettig met 1 hand en paperbacks lezen ook niet. Typen daarentegen is prima te doen, aangezien ik (normaal gesproken) met 10 vingers typ. Nu moet ik het met 5 doen, maar dat gaat nog steeds aardig snel.

Deze avond was ik eigenlijk van plan Nederland-Italie te kijken, maar ik heb uiteindelijk alleen (de herhaling van) het 2e en 3e doelpunt gezien. Wat ik daarentegen wél gedaan heb is het schoonmaken van mijn computer. Wat stonden er veel nutteloze bestanden op! Alles verwijderd waarvan ik wist dat het geen negatieve gevolgen voor mijn gebruik van de computer zou hebben en een nieuwe anti-virus scanner geinstalleerd. De vorige had namelijk besloten dat mijn gratis proeftijd op was en stopte ermee.
Tsja, en mijn computer zonder anti-virusinstallatie zou waarschijnlijk in no-time dood zijn. Dus heb ik hulp ingeroepen van iemand die meer verstand heeft van dat soort dingen dan ik (niet moeilijk) en hij heeft me een link gegeven. Tot nu toe werkt het prima! De pop-ups zijn al de hele avond niet meer terug gekomen.
Daarna heb ik mijn computer gefragmenteerd en opnieuw opgestart. Voor het eerst in maanden ging het snel en werd mijn scherm niet een paar keer zwart voordat hij het eindelijk goed deed. Erg fijn dus.

Verder hebik vandaag van mijn rust genoten. Vanochtend laat opgestaan en traag alle ochtendrituelen afgewerkt. 's Middags hobo-les en een tukje in de zon. Nog een paar hoofdstukken uit de module gelezen die ik voor woensdag moet kennen (tentamen!) en toen was de dag eigenlijk al weer zo goed als voorbij.

Ik heb me voorgenomen om morgen een wat meer productieve dag te laten zijn. Dus ga ik nu slapen. Welterusten!

27 juni!

Het is weer zo ver. Het Valerius Studentenorkest geeft weer een concert, en ditmaal op 27 juni as. Zie voor meer details, de poster hier onder. Ik hoop dat jullie allemaal komen, zodat de zaal vol stroomt (^_^)

Details die je niet kan lezen:

Aanvang: 20.15 uur
Locatie: Institute of Social Studies (ISS) / Kortenaerkade 12, Den Haag
Kaarten: 7,50 euro / 5 euro (t/m 12 jaar) / ISS studenten gratis
Verkrijgbaar via studentenorkest@hotmail.com/ of aan de deur

Voor meer informatie: http://www.studentenorkest.nl/

Nog 5 minuten 5 juni

Vijf juni is een goeie dag. Elf jaar geleden verhuisten mijn ouders naar het huis, waar ze momenteel nog steeds wonen. Daar kreeg ik mijn eigen kamer, zonder die met Tamara te hoeven delen. Niet dat ik iets tegen haar heb natuurlijk, maar een eigen kamer is op een gegeven moment wel prettig.

Maar dat is natuurlijk niet het beste. Negen jaar nadat we op 5 juni verhuisd waren, kreeg ik wat met mijn allerliefste Gerben. Een kort rekensommetje leert dat dat vandaag precies 2 jaar geleden is. En daar moet natuurlijk een kort blogje aan gewijd worden.

Wat wel jammer is, is dat het we ons samenzijn voor de 2e keer niet kunnen vieren. Vorig jaar, toen we 1 jaar hadden, zat ik in Griekenland. Nu zit hij in Nieuw-Zeeland. Wat zal het volgend jaar worden? Ik hoop dat we dan gewoon samen zijn :).

KT Tunstall - Black horse and the cherry tree

Zó lekker nummer

Plain White T's - Hey There Delilah

Lekker nummer (^_^)

Scheve schouder

Bij hobo-les kom je meer over jezelf te weten dan je denkt. Naast het verbeteren van mijn techniek let mijn leraar ook erg op mijn houding. Heel belangrijk natuurlijk als je goed wilt leren spelen. Hierdoor ben ik er ook achter gekomen dat mijn linkerschouder hoger zit dan mijn rechterschouder. Dit heb ik nooit geweten, maar nu zie ik het opeens iedere keer als ik in de spiegel kijk. De volgende keer dat ik bij mijn ouders ben, ga ik maar eens bekijken van wie ik dít nu weer geerfd heb.

Of misschien loop ik wel verkeerd. Gelukkig heb ik er geen last van

Dan ga ik nu de computer afsluiten, want het onweer is wel érg dichtbij. Mijn bureaublad trilde net bij een donderslag...

(He, waar kennen we die foto van? ;->)

Air - All I Need

Mooi liedje :)

Voor een dichte deur staan

Ik stond buiten afscheid te nemen van een vriendin, zonder sleutels en mobieltje uiteraard. Opeen was er een windvlaag (de achterdeur stond open) en de voordeur sloeg dicht. Daar stond ik dan, letterlijk voor een dichte (voor)deur van mijn eigen huis zonder sleutels, telefoon of schoenen. Gelukkig waren de buren wel thuis en zo ben ik via hun terras over het hekje weer naar de mijne geklommen. Anders had ik door de struikjes en over stenen moeten klimmen en dat doet toch wel pijn zo zonder schoenen. Vanaf nu heb ik altijd mijn sleutels in mijn broekzak!

Die Schweiz

Jej, ik ga weer vliegen! Een nieuw ticket is geboekt en wel van 2 tot 7 juli. Dan ga ik een goeie vriend (Robert-Jan) van mij op zoeken die in Zurich zijn afstudeerstage doet. Zin in!! (^_^)

Zwitserland: here I come!!

Of moet ik dan zeggen: (Die) Schweiz: hier komm' ich! Haha

(Het huis van Le Corbusier)

Eneco Klote Zon

Haha, echt geweldige reclame vind ik dit :D

Driving me nuts

Waar die uitdrukking vandaan komt? Geen idee. Wat ik wel weet is dat ik gek wordt van mijn lichaam dat al loopt aan te klooien sinds ik terug ben uit Nieuw-Zeeland. Gek wordt ik van het hoesten 's nachts, die me de volgende ochtend doen voelen alsof ik een halve marathon heb gelopen. (Was dat maar waar...). En gek wordt ik van de strakke band die ik om mijn borst lijk te voelen als ik bijv. op de fiets stap. Ook wel benauwdheid genoemd. Die Tavanic mag van mij snel gaan werken, anders... Het welbekende ziekenhuisliedje, denk ik.

En ik hou niet eens van noten

(Van de site NatalieDee.com)

Lunchen

De directeur van de OB links naast je, de directeur van het Haags Historisch Museum schuin tegenover je en een 2e Kamerlid een stukje verderop.
Ik ben bij een bijeenkomst om te praten over de komende Ooievaarsdag, maar het codewoord blijkt vooral 'netwerken' te zijn. En dan is het toch wel erg lastig als je linkeroor het maar half doet. De directeur van de OB moet me beide keren aanstoten als hij begint te praten. Tsja, normaal hoor ik nog wel geluid aan de linkerkant als iemand wat zegt, maar als er aan mijn rechterkant ook nog allemaal mensen zitten te roezemoezen, wordt het toch wel lastig. Uiteindelijk heb ik nog een aardig gesprek gehad met de directeur (hij heeft ook hobo gespeeld! ;-) ) en met een hoop anderen die aan de tafel zitten.

Spannend van te voren, maar leuk achteraf.

Afgelopen week

Ik geloof dat ik me, sinds ik terug ben uit Nieuw-Zeeland, misschien 5 dagen echt goed heb gevoeld. Na de jetlag, benauwdheid, ciproxin en verkoudheid is de lucht nog steeds niet opgeklaard.

Vorige week was ik op controle bij de dokter, toen voelde ik me aardig goed. Een beetje hoesten, nog steeds de naweeen van de verkoudheid (die inmiddels al 2 weken bezig was), een beetje gerommel in mijn darmen, maar verder gewoon fit en een FEV1 (longinhoud) van 63%. Die is sinds ik in het volwassenziekenhuis zit dus nog helemaal niks naar beneden gegaan. Dat was wel weer fijn.

Afgelopen zaterdag begon het gerotzooi in mijn longen toch weer. Op het moment dat ik begin met hobospelen begint het pijn te doen in mijn linkerlong. Een stekende pijn die vooral opspeelt als ik inadem of krachtig op mijn hobo blaas. Mijn routine is altijd: Even 2 dagen aankijken of het overgaat, en anders de dokter bellen. Maandag voelde ik er inderdaad al gelukkig bijna niks meer van. 's Avonds bij het slapengaan begin ik te hoesten. Niet eventjes, geen half uur, maar de hele nacht! Ik heb misschien een uurtje of 2 geslapen in totaal. Vermoeiend!!

Uiteraard wil ik ook zien of dit uit zichzelf overgaat (uhuh). Dinsdagavond had ik immers deel 2 van de portretfotoworkshop in Amsterdam, samen met Tamara. Bij het 1e gedeelte (2 weken geleden) hadden we tips en informatie gekregen over hoe je dat het beste kon aanpakken. Daarna hadden we 2 weken om zelf foto's te maken en de beste daarvan mee te nemen naar de workshop. Dit wilde ik natuurlijk niet missen, dus nog even geen telefoontje naar het UMC. De avond was heel leuk, goed om te zien hoe anderen het hadden gedaan en weer veel nuttige tips waarom iets goed, of minder goed, was. Vantevoren hadden we bij mijn neef gegeten en daarna zouden we er ook blijven slapen. Zijn vriendin kwam om een uur of 12 thuis, dus dat werd ook weer een late nacht. Gelukkig hoefde ik dit keer veel minder te hoesten.

Toch heb ik vanochtend de dokter gebeld. Het hoesten blijft wel, ook komt er heel veel naar boven en is het vrij taai. Dit keer krijg ik niet de aloude, welbekende ciproxin, maar een (voor mij) nieuw middeltje: Tavanic. Dit schijnt én de Pseudomonas én de Stafylokokken aan te pakken. Ik ben benieuwd...

Mijn besproken foto

Daarnaast ben ik natuurlijk ook weer bezig met school. Vorige week een presentatie over de BBC gehouden en afgelopen week onderzoek gedaan naar het probleem van bloeddonors in Nederland. Heel interessant, al zeg ik het zelf (^_^).

2e Pinksterdag

Tweede Pinksterdag heb ik op de boot doorgebracht. Heerlijk!! Tamara had meegedaan aan een prijsvraag van de NCFS en had een vaartrip voor 10 personen gewonnen, op de Meander.

Tien mensen is een hoop, maar wij hebben gelukkig ook een grote familie. Mijn ouders, Tamara (natuurlijk) en Rick, Myriam en Harry, mijn opa en oma en Suzanne en ik. Laatstgenoemden moesten het helaas zonder hun vriendje doen... Twee hele aardige mensen, die een boot hebben gekocht, helemaal opgeknapt, er in gaan wonen en vervolgens op het idee komen om tochten te organiseren voor chronisch zieken en gehandicapten en hun familie. Echt geweldig!! (Als je er meer over wilt lezen, kijk dan op hun website)

We hadden natuurlijk ook super geluk dat het zulk prachtig weer was. Mijn gezicht was weer lekker rozig toen de dag voor bij was en ik moest heel hard mijn best doen niet in de trein in slaap te vallen. Ik zou mijn overstaps maar missen...

De boot vertrok uit Amsterdam en voer in ongeveer 2 uur naar Volendam. Daar was niemand nog ooit geweest (behalve mijn vader), dus dat was een leuk doel. Zelf mochten we de boot ook nog besturen als we dat zouden willen, dus Tamara liet zich dat geen 2 keer zeggen. Ook Suzanne, Rick en mijn opa hebben het stuur even overgenomen. Zelf was ik lui en heb ik alleen maar in de zon gelegen (^_^).

In Volendam aangekomen kregen we eerst een lunch aangeboden en daarna hadden ze een verassing. Ze boden aan dat we met zijn allen in klederdracht gefotografeerd zouden worden. Dit laten wij ons natuurlijk geen twee keer zeggen, dus iedereen (behalve Myr en Har) is zo gek geweest om zich in die ouderwetse kleren en klompen te hijsen. Ach, vroeger hield ik ook al van verkleden (^_^).

Het resultaat is (vind ik zelf) een erg leuke foto geworden. Vooral mijn opa en oma kunnen het goed hebben ;)

Op de terugweg hebben wij weer van de zon genoten. Op een gegeven moment werd het toch wel echt heel warm en er waren echt honderden vliegjes op de boot terecht gekomen die vervolgens overal zaten. Overboord springen mocht niet, maar gelukkig had hij wel een 'tuin'slang, waardoor we toch lekker even hebben kunnen afkoelen en heel vliegjes gedood hebben. HAH

Wat is varen toch een geweldig iets (^_^)

En nu...

Ga ik naar buiten, heerlijk van het zonnetje genieten!!

Als ik geen ciproxin slikte was ik allang eerder naar buiten gegaan, maar ja. Volgens de gebruiksaanwijzing moet je 'ultraviolet licht vermijden'. Vermijden is natuurlijk onmogelijk, dus ik heb er maar 'zo min mogelijk voor mijn doen' van gemaakt. En smeren met factor 50 natuurlijk.

Nieuw Zeeland: Week 4 (De laatste paar dagen)

Met Jacob zijn we naar Matapouri gegaan, een prachtig strand vlakbij Whangarei. De dag dat we er aankwamen scheen de zon en was het echt prachtig (subtropisch!) blauw. Uiteraard ben ik dan te lui om er een foto van te nemen, waardoor ik de kans heb laten lopen. De volgende dag was het namelijk erg bewolkt en begon het later zelfs te regenen.

De 1e dag wilden we gaan vissen en zouden Jacob en Gerben gaan duiken. De zee was helaas te wild, dus moesten ze hun plannen verplaatsen naar de volgende dag. Gevist hebben we wel, dit keer niet in zoetwater, maar in zee! Gerben heeft 2 vissen gevangen en ik een blue maumau. Die we alledrie 's avonds heerlijk hebben opgegeten. Behalve die vis die we konden eten had ik ook nog een andere door zijn oog gevangen (?), die was niet lekker, 2 zeemeeuwen (die het aas vastgrepen, stomme beesten) en een krab. Deze hebben we allemaal maar weer laten gaan.

Jacob en Gerben maken zich klaar voor het duiken

Eerst probeerden ze de flessen met de kano te vervoeren, maar daar bleek de zee toch (alweer) iets te wild voor. Toen werd het maar lopen...

De allerlaatste avond samen wilden we met zijn tweeen doorbrengen. Eerst gingen we uit eten en daarna naar de film (The Spiderwick Chronicles, een aanrader!)

En toen was de maand voorbij... De avond van vertrek is allemaal erg snel gegaan. Eerst kwamen we een half uur later aan dan gepland, omdat we verdwaald raakten. Vervolgens moest ik in mijn eentje gaan inchecken, waar ik een uur voor in de rij heb moeten staan. Uiteindelijk hadden we nog maar tien minuten om afscheid te nemen ofzo. Erg jammer...

Het was echt super (^_^)!!