UMCU

Het is weer zo ver. Sinds gisteren lig ik weer in het Academisch Ziekenhuis Utrecht (ook wel AZU genoemnd ;-) ). Erg plotseling, ook voor mezelf. Had ik vorige week nog zoiets van: "Goh, het gaat al best een tijdje goed", werd dit afgelopen week helemaal omgegooid. Maandag merkte ik al wel dat ik wat benauwder werd, maar dat weet ik aan de moeheid. Dus: veel geslapen en voor de verandering eens goed voor mezelf gezorgd. Dit mocht niet baten, want woensdag tijdens de rondleiding op Schiphol kreeg ik het toch wel aardig benauwd en donderdag op de fiets was er helemaal geen houden meer. Ik kwam bijna niet vooruit vanwege de benauwdheid. Als klap op de vuurpijl begonnen mijn longen ook nog eens pijn te doen en vrijdagochtend was dat nog niet over.

De dokter werd gebeld en het resultaat was: "Kom maar naar het ziekenhuis, dan nemen we je op". Zelf hoopte ik op een orale kuur antibiotica, maar gezien het feit dat ik net 2 weken ervoor met de ciproxin gestopt was, ik over 2 weken een bruiloft van een vriendin heb en over 4 weken ons eigen concert van Valerius, was een intraveneuze kuur toch verstandiger.

Dus sinds gisteren lig ik op kamer 21 van B3west, met de prachtige roze badkamer. In tegenstelling tot Rianne, ben ik dól op roze. Alleen een beetje jammer van de tinten die ze hier hebben gebruikt ;).

Daarnaast heb ik, in vergelijking met vorige keer, vrij vroeg aan de bel getrokken, waardoor ik me minder beroerd en moe voel dan de vorige keren. Ik hoop dan ook dat de komende week blijkt dat mijn ontstekingswaarde netjes aan het dalen is, ik me beter ga voelen en ik dus snel met de thuiszorg mag.

Patience is all it takes...