Tamara

Ik schrijf niet vaak over mijn gedachtes als het gaat om de gezondheid van Tamara. Over het algemeen ben ik er niet zo heel erg mee bezig als mensen soms van mij lijken te verwachten. Ook heb ik genoeg mensen om mij heen (mijn ouders, zussen en vrienden) met wie ik over Tamara kan praten.

Maar op dagen zoals vandaag ben ik er weer veel meer mee bezig. Tamara kreeg een nieuwe port-a-cath en dit zou onder algehele verdoving gebeuren. Elke operatie brengt risico's met zich mee, maar als je longinhoud dan ook nog maar 20% is van wat het zou moeten zijn wordt het toch wel erg spannend. Afgelopen zaterdag had ik dan ook een erg vervelende droom (lees: ze werd niet meer wakker), en afgelopen nacht verliep ook vrij onrustig. Gelukkig zijn dromen bedrog en op Tamara's blog heb ik gelukkig dan ook kunnen schrijven dat de operatie goed is verlopen. De dokter hebben haar heel langzaam wakker laten worden en de enige bijwerking is dat ze dit keer duizelig en misselijk was. Mijn moeder kon het dan ook niet laten om het volgende te zeggen (naar wat ik hoorde van Tamara): "Nou, nu weet je hoe normale mensen zich voelen na een operatie ;-)". Normaal gesproken heeft Tamara namelijk nooit ergens last van en ik en mijn moeder juist heel erg.
Net aan de telefoon kreeg ik ook te horen dat ze vanmiddag aan de telefoon wat wazig was geweest en dat ze eigenlijk niet meer wist of ze mij had gebeld en wat we ook al weer besproken hadden. Maar als dat de enige bijwerkingen zijn, ben ik tevreden.

Om vandaag niet alleen maar thuis te zitten met de nare droomgedachtes in mijn hoofd, ben ik wel naar mijn stage gegaan. Vandaag was de 1e dag en naar mijn mening vrij goed verlopen. Ik heb veel mee zitten luisteren, meegelopen en ook nog wat dingen zelf gedaan. Een goed begin, zou ik willen zeggen :). De stage was gelukkig erg afleidend, want pas toen we gingen lunchen om 1 uur bedacht ik me dat Tamara al op de operatietafel lag (later bleek dat ze toen al bijna klaar waren, ze waren een paar uurtjes eerder begonnen).

Dat Tamara de operatie goed heeft doorstaan, geeft mij ook weer meer de hoop dat ze de transplantatie zal halen. Soms lijkt het allemaal wat somber, vooral als ze weer in het ziekenhuis ligt. Gelukkig heb ik meestal een opgewekte tweelingzus aan de telefoon, bij wie ik me absoluut niet voor kan stellen dat het wel eens verkeerd zou kunnen aflopen. Laten we het hopen :)

Daarom heb ik net de Hyvesgroep "I love my sis" aan mijn eigen Hyves toegevoegd. En dan natuurlijk alle drie ;)