Weerzien

Het is wel een tijdje geleden dat ik geschreven heb, maar soms heb je er even geen zin in. Dan zit je achter de computer en heb je tijd en je denkt eraan, maar dan nog komt er geen stukje uit je vingers. Maar dit dipje is voorbij! Toen ik het vorige stuk schreef had ik gelijk weer zin om meer te schrijven.

Dit stukje gaat over 2 mensen die ik na lange tijd weer heb gezien.
De een: mijn neef die 1,5 jaar (ongeveer) in Oost-Azie heeft doorgebracht met reizen, lesgeven en reizen. Vorige week was hij jarig, en dat was natuurlijk de ultieme gelegenheid om hem weer eens te zien. Hij en zijn broer (die ook 5 maanden heeft gereisd daar ergens) hadden wel een thuiskom feestje gegeven, maar helaas heeft men niet altijd tijd om overal heen te gaan. Maar de verjaardag was erg gezellig, we (mijn ouders, zusje en ik, zijn ouders etc.) hebben gekletst, foto's gekeken (zo goed als) en gegeten. Het leek net alsof ik hem vorige maand nog had gezien!

De ander: een klasgenoot van de basisschool die ik al 8 jaar niet meer had gezien. Via de vriend van Tamara heb ik hem weer herontmoet. Hij kende hem namelijk van de middelbare school en had zijn e-mailadres. Nou, na wat maanden chatten besloten we maar eens in het echt af te spreken, wat we terstond deden in café Del Mar in Deventer. Het was echt erg gezellig, en ook bij hem merkte ik wel dat ik hem lang niet had gezien, maar zeker geen 8 jaar. Hij was ook niet echt veranderd, wel ouder geworden natuurlijk, maar nog steeds kleiner (sorry), maar verder precies hetzelfde zoals ik me herinner.

Het doel van deze tekst: ik vond het zo grappig te merken dat het bij sommige mensen gewoon blijft klikken, no matter what.