Thursday, January 31, 2008
Hmm
Wat is chocolademelk toch lekker. Vooral die warme variant met slagroom erop. Mijn favoriet in de wintermaanden!
Wednesday, January 30, 2008
Slapen
De afgelopen weken heb ik mijn bed een stuk beter leren kennen. Dit kan ook niet anders als je om 11 uur 's avonds naar bed gaat, om 11 uur 's avonds opstaat en tussendoor ook nog 2 uur slapen moet, omdat ik na een paar uur wakker geweest te zijn alweer helemaal instort. Zo kan het natuurlijk niet verder, en na de afgelopen nachten weer flinke hoestbuien gehad te hebben en momenteel weer verhoging, heb ik besloten de dokter morgen maar weer te bellen. De afspraak van vorige week was namelijk het nog even aan te zien en als het verslechterde: bellen en een infuuskuur. Dit is duidelijk nu het geval, maar aangezien ik overal om me heen hoor dat mensen opgenomen worden, vraag ik me af hoe snel er plek gaat zijn voor mij. Maar dat gaat de dokter maar regelen morgen.
Om weer aan mijn beweging te komen vandaag, besloot ik om toch naar volleybal te gaan. Ik had immers tot 5 uur geslapen en om dan van 7 tot 9 te gaan volleyballen leek me wel te doen.
Zoals de meesten wel weten, ga ik overal op de fiets naar toe. De beweging is goed voor me, ook al kom ik soms maar heel langzaam vooruit (vanwege de wind en enige oneffenheden gedurende de rit). Ik heb dan nu ook besloten een aangepaste fiets aan te vragen: Een fiets met een motortje, die mij kan helpen als ik weer eens tegenwind heb, of een 'heuvel' op moet. Den Haag blijft een winderige stad.
Momenteel rijd ik echter nog op een normale fiets en dit gaat bij rechte stukken en zonder tegenwind nog wel goed. Dagelijks rijd ik echter door kilo's glas, dat her en der verspreid over straat ligt, maar een klapband of andere ongelukkigheden met mijn fiets heb ik nog niet gehad. Tot vanavond.
Het stomme is dat het niet eens een klapband was, en dat er ook geen spoor van glas te zien was. Mijn fiets, en zijn banden, zijn waarschijnlijk zo oud, dat mijn achterband het gewoon heeft begeven en de halve rand gescheurd is. De flarden hangen erbij. Aangezien ik toen dichterbij school was ben ik daar maar heen gelopen, heb mijn fiets in de fietsenkelder gezet en toen bleek dat er geen volleybal was (ik zag geen spoor van enkele andere bekenden), ben ik maar weer naar huis gelopen om toch nog een beetje beweging te hebben. Mijn route loopt ook langs de tramlijn, dus ik kon nog elk moment de tram nemen als ik te moe werd. Het lopen ging echter behoorlijk goed (dat verbaast me dan weer met mijn huidige staat van gezondheid), alleen tegelijkertijd bellen wil niet echt.
Dus nu ga ik naar bed, hopende dat ik me morgen weer wat beter zal voelen (zonder verhoging bijvoorbeeld), maar dat zal wel niet.
Welterusten!
Om weer aan mijn beweging te komen vandaag, besloot ik om toch naar volleybal te gaan. Ik had immers tot 5 uur geslapen en om dan van 7 tot 9 te gaan volleyballen leek me wel te doen.
Zoals de meesten wel weten, ga ik overal op de fiets naar toe. De beweging is goed voor me, ook al kom ik soms maar heel langzaam vooruit (vanwege de wind en enige oneffenheden gedurende de rit). Ik heb dan nu ook besloten een aangepaste fiets aan te vragen: Een fiets met een motortje, die mij kan helpen als ik weer eens tegenwind heb, of een 'heuvel' op moet. Den Haag blijft een winderige stad.
Momenteel rijd ik echter nog op een normale fiets en dit gaat bij rechte stukken en zonder tegenwind nog wel goed. Dagelijks rijd ik echter door kilo's glas, dat her en der verspreid over straat ligt, maar een klapband of andere ongelukkigheden met mijn fiets heb ik nog niet gehad. Tot vanavond.
Het stomme is dat het niet eens een klapband was, en dat er ook geen spoor van glas te zien was. Mijn fiets, en zijn banden, zijn waarschijnlijk zo oud, dat mijn achterband het gewoon heeft begeven en de halve rand gescheurd is. De flarden hangen erbij. Aangezien ik toen dichterbij school was ben ik daar maar heen gelopen, heb mijn fiets in de fietsenkelder gezet en toen bleek dat er geen volleybal was (ik zag geen spoor van enkele andere bekenden), ben ik maar weer naar huis gelopen om toch nog een beetje beweging te hebben. Mijn route loopt ook langs de tramlijn, dus ik kon nog elk moment de tram nemen als ik te moe werd. Het lopen ging echter behoorlijk goed (dat verbaast me dan weer met mijn huidige staat van gezondheid), alleen tegelijkertijd bellen wil niet echt.
Dus nu ga ik naar bed, hopende dat ik me morgen weer wat beter zal voelen (zonder verhoging bijvoorbeeld), maar dat zal wel niet.
Welterusten!
Wednesday, January 23, 2008
Ziek!
De hele film is gemaakt als een uiting van kritiek op de Amerikaanse samenleving en hun zorgstelsel. Doorspekt met de (soms wat bizarre) humor van Michael Moore himself, maar vooral grotendeels een serieus onderwerp, met gebeurtenissen en verhalen waarvan ik eigenlijk nog steeds niet kan geloven dat het allemaal waar gebeurd is.
Het is echt gewoon abnormaal hoe het met de zorgverzekering/-verzekerden en -verzekeraars in Amerika gesteld is.
Mensen die hun kinderen verliezen, ouderen die bij hun kinderen moeten wonen en de "hero's of 9/11". Allemaal zitten ze in hetzelfde schuitje. Of kan ik beter zeggen: buiten de boot vallen? Wel als het gaat om hun zorgverzekering. Zowieso, maar vooral tijdens het kijken van deze film ben ik echt heel blij dat ik in een land woon waar dit soort praktijken niet aan de orde zijn.
Af en toe is de film wel moeilijk te volgen, vanwege de snelle gesprekken en de ondertiteling die wegvalt tegen een witte achtergrond, maar dat doet niks af aan het totale plaatje.
Sicko, van Michael Moore. Ik raad iedereen aan om hem te kijken!
Het is echt gewoon abnormaal hoe het met de zorgverzekering/-verzekerden en -verzekeraars in Amerika gesteld is.
Mensen die hun kinderen verliezen, ouderen die bij hun kinderen moeten wonen en de "hero's of 9/11". Allemaal zitten ze in hetzelfde schuitje. Of kan ik beter zeggen: buiten de boot vallen? Wel als het gaat om hun zorgverzekering. Zowieso, maar vooral tijdens het kijken van deze film ben ik echt heel blij dat ik in een land woon waar dit soort praktijken niet aan de orde zijn.
Af en toe is de film wel moeilijk te volgen, vanwege de snelle gesprekken en de ondertiteling die wegvalt tegen een witte achtergrond, maar dat doet niks af aan het totale plaatje.
Sicko, van Michael Moore. Ik raad iedereen aan om hem te kijken!
Tien voor Taal
Wat een geweldig programma is dat toch!! Ik ben echt zó blij dat het weer is begonnen. Belgen die tegen Nederlanders strijden wat betreft de kennis van de, let wel; Nederlandse Taal. Die wij, de Nederlanders, dan toch eigenlijk beter zouden moeten kennen, als ik de verhalen mag geloven dat het Vlaams zo erg anders is.
Wat me dan ook verbaast is het feit dat de Belgen élke keer weer winnen (behalve zonet toevallig). Zou het Nederlandse onderwijs dan toch achteruit gaan, zoals laatst beschreven in het een of ander tijdschrift of krant.
Zelf doe ik altijd enthousiast mee aan de taalspelletjes. Over het algemeen gaat het vrij goed, tot ik weer struikel over de een of andere geniepige taalfout, waarover men zich in het echte leven absoluut niet druk zou maken. Denk ik... En alles wat ik niet ken (of vergeten ben) leer ik (weer) bij dit hoogst leerzame en vermakelijke spelletje.
Een aanrader dus, voor op de woensdag avond: Tien voor Taal, op Nederland 2. Starttijd ergens tussen 21.00 en 21.30. En degene die er dan nog niet genoeg van kan krijgen gaat gewoon naar http://www.10voortaal.com/.
Wat me dan ook verbaast is het feit dat de Belgen élke keer weer winnen (behalve zonet toevallig). Zou het Nederlandse onderwijs dan toch achteruit gaan, zoals laatst beschreven in het een of ander tijdschrift of krant.
Zelf doe ik altijd enthousiast mee aan de taalspelletjes. Over het algemeen gaat het vrij goed, tot ik weer struikel over de een of andere geniepige taalfout, waarover men zich in het echte leven absoluut niet druk zou maken. Denk ik... En alles wat ik niet ken (of vergeten ben) leer ik (weer) bij dit hoogst leerzame en vermakelijke spelletje.
Een aanrader dus, voor op de woensdag avond: Tien voor Taal, op Nederland 2. Starttijd ergens tussen 21.00 en 21.30. En degene die er dan nog niet genoeg van kan krijgen gaat gewoon naar http://www.10voortaal.com/.
Monday, January 21, 2008
Aanpassinkjes
Een late avond, eigenlijk allang tijd om in mijn bed te liggen. De meeste mensen doen dit dan ook al, want het is rustig op MSN. Mijn vader zit naar een of ander programma over kerken in Weesp te kijken, aangezien hij daar binnenkort op inspectie moet. (Voor degenen die het niet weten: Mijn vader werkt bij de rijksinspectie monumentenzorg).
Ik besluit mijn blog up te daten, dit heb ik namelijk al lang niet meer gedaan. Zo plaats ik een klokje, gevonden via de Hyves van Annemarie, kom ik er achter dat er nog links tussen staan van mensen die hun weblog allang weer gedelete hebben en dat ik bijvoorbeeld nog geen enkele link naar Gerbens weblog over zijn leven in Nieuw-Zeeland heb gegeven!
Gerben heeft dus speciaal voor zijn avontuur in Nieuw-Zeeland een hyves aangemaakt. De updates zijn niet erg regelmatig, maar wat wil je met werkdagen van soms meer dan 12 uur en internetcafe's die al om 9 uur sluiten. Het laatste verhaal is dan ook van 1 maand geleden. Het bellen tussen ons gebeurt nu ongeveer 1 keer per week, en dat vind ik eigenlijk vrij goed te doen. Voor Gerben wegging was ik bang dat ik hem soms weken niet zou spreken, en vond ik dat we toch minstens 1 keer per week contact met elkaar moesten hebben. Nu heeft Gerben gelukkig een mobieltje waarmee hij me kan sms-en, wat we dan ook bijna elke dag doen (gemiddeld 1 smsje per dag).
Na meer dan tien weken al alleen geweest te zijn, ben ik er wel aardig aan gewend dat ik de meeste dagen van de week weer alleen ben. Soms heb ik een dipje, dan kan bijna niks me opvrolijken en wil ik alleen maar op de bank onder een deken doelloos televisie kijken, of een boek lezen. Als ik echt teveel gedachten heb (meestal 's nachts), over dingen die me bezighouden en die ik aan Gerben kwijt wil, of gewoon dagelijkse gebeurtenissen, dan schrijf ik die op en stuur die soms op naar hem.
De meeste dagen gaan echter gelukkig zonder bijzonderheden voorbij. Vooral als we weer kunnen bellen ben ik erg vrolijk. De uren voor het afgesproken tijdstip kan je alles tegen me zeggen wat je wilt, en ook tijdens en na het gesprek (via Skype, dus met beeld) blijft er een grote grijns op mijn gezicht staan. Er zitten ook nog maar iets meer dan 7 weken voor ik die kant op ga, dus dat heeft ook grote invloed op mijn humeur.
En zo tikt de tijd onverwijld door. Ik wil nog een stuk of 5 blogs posten, over alle gedachten die ik vandaag heb gehad en waar ik wel een blog aan zou kunnen wijden. Maar het is alweer bijna 12 uur, veel te laat, dus nog even in het kort mijn gezondheid en dan ga ik naar bed:
Na een serieuze benauwdheid van ongeveer een week, die ofwel van dat ene tripje naar het café komt, of dat mijn longen er gewoon momenteel weer de brui aan geven, maakte ik plannen om de dokter vandaag te bellen. Maar plots, na een onrustige nacht en zondagochten vol hoestbuien, blijk ik opeens weer een stuk beter en dieper in te kunnen ademen. Dat gebeurt altijd als ik zulke plannen maak. Aangezien ik komende woensdag al een afspraak had staan, heb ik besloten om de telefoon nog even de telefoon te laten en kijken hoe het gaat tot woensdag. Ik ben namelijk nog wel enigzins benauwd, en heb ook een verhoging van mijn temperatuur. Ik wil kijken of dit dinsdagochtend en woensdagochtend nog steeds zo is, en uiteraard aankaarten bij de dok! Dan mag hij beslissen wat er gaat gebeuren.
Welterusten!
Ik besluit mijn blog up te daten, dit heb ik namelijk al lang niet meer gedaan. Zo plaats ik een klokje, gevonden via de Hyves van Annemarie, kom ik er achter dat er nog links tussen staan van mensen die hun weblog allang weer gedelete hebben en dat ik bijvoorbeeld nog geen enkele link naar Gerbens weblog over zijn leven in Nieuw-Zeeland heb gegeven!
Gerben heeft dus speciaal voor zijn avontuur in Nieuw-Zeeland een hyves aangemaakt. De updates zijn niet erg regelmatig, maar wat wil je met werkdagen van soms meer dan 12 uur en internetcafe's die al om 9 uur sluiten. Het laatste verhaal is dan ook van 1 maand geleden. Het bellen tussen ons gebeurt nu ongeveer 1 keer per week, en dat vind ik eigenlijk vrij goed te doen. Voor Gerben wegging was ik bang dat ik hem soms weken niet zou spreken, en vond ik dat we toch minstens 1 keer per week contact met elkaar moesten hebben. Nu heeft Gerben gelukkig een mobieltje waarmee hij me kan sms-en, wat we dan ook bijna elke dag doen (gemiddeld 1 smsje per dag).
Na meer dan tien weken al alleen geweest te zijn, ben ik er wel aardig aan gewend dat ik de meeste dagen van de week weer alleen ben. Soms heb ik een dipje, dan kan bijna niks me opvrolijken en wil ik alleen maar op de bank onder een deken doelloos televisie kijken, of een boek lezen. Als ik echt teveel gedachten heb (meestal 's nachts), over dingen die me bezighouden en die ik aan Gerben kwijt wil, of gewoon dagelijkse gebeurtenissen, dan schrijf ik die op en stuur die soms op naar hem.
De meeste dagen gaan echter gelukkig zonder bijzonderheden voorbij. Vooral als we weer kunnen bellen ben ik erg vrolijk. De uren voor het afgesproken tijdstip kan je alles tegen me zeggen wat je wilt, en ook tijdens en na het gesprek (via Skype, dus met beeld) blijft er een grote grijns op mijn gezicht staan. Er zitten ook nog maar iets meer dan 7 weken voor ik die kant op ga, dus dat heeft ook grote invloed op mijn humeur.
En zo tikt de tijd onverwijld door. Ik wil nog een stuk of 5 blogs posten, over alle gedachten die ik vandaag heb gehad en waar ik wel een blog aan zou kunnen wijden. Maar het is alweer bijna 12 uur, veel te laat, dus nog even in het kort mijn gezondheid en dan ga ik naar bed:
Na een serieuze benauwdheid van ongeveer een week, die ofwel van dat ene tripje naar het café komt, of dat mijn longen er gewoon momenteel weer de brui aan geven, maakte ik plannen om de dokter vandaag te bellen. Maar plots, na een onrustige nacht en zondagochten vol hoestbuien, blijk ik opeens weer een stuk beter en dieper in te kunnen ademen. Dat gebeurt altijd als ik zulke plannen maak. Aangezien ik komende woensdag al een afspraak had staan, heb ik besloten om de telefoon nog even de telefoon te laten en kijken hoe het gaat tot woensdag. Ik ben namelijk nog wel enigzins benauwd, en heb ook een verhoging van mijn temperatuur. Ik wil kijken of dit dinsdagochtend en woensdagochtend nog steeds zo is, en uiteraard aankaarten bij de dok! Dan mag hij beslissen wat er gaat gebeuren.
Welterusten!
Sunday, January 20, 2008
PAC
Voor wie zich nou altijd al heeft afgevraagd waar ik het over heb als ik over mijn Port-A-Cath spreek:
Pauline Oostenrijk
Afgelopen maandagmiddag had ik, zoals gewoonlijk, weer hoboles. Terwijl ik mijn hobo in elkaar aan het zetten ben, vertelt mijn leraar dat hij wat vrijkaartjes heeft kunnen krijgen voor het concert van het Residentie orkest hier in Den Haag. Deze zou zaterdagavond plaatsvinden (ten tijde van het schrijven van deze blog: gisteravond) en de beroemde hoboiste Pauline Oostenrijk zou een grote solo spelen. Nu moet ik, eerlijk gezegd, zeggen dat mijn kennis van de klassieke muziek en zijn muzikanten niet zo bijster groot is, en ik had zodoende ook nog niet echt van haar gehoord. Wel wilde ik graag eens een professionele hoboist(e) in actie zien, dus ik nam de kaartjes graag aan.
Tamara was de eerste die ik vroeg om mee te gaan, omdat ik graag dingen met mijn tweelingzus doe, zoveel als dat nog kan. Bovendien weet ik van haar zeker dat zij ook van dit soort concerten houdt.
Helaas zou het uiteindelijk niet gaan lukken met het vervoer, aangezien Tamara bij het lopen van stukken in een rolstoel zit. Wij bezitten ook nog geen auto, en verder is de lift op Moerwijk al minstens een half jaar kapot.
(Dat is ook nog een leuk verhaal trouwens. Wij hebben de NS een e-mail gestuurd met het bericht/de klacht dat de lift op Moerwijk dus al zo lang stuk is. Krijgen we een antwoord terug dat 'dat de verantwoordelijkheid van het betreffende station is, en we het daar dus moeten aankaarten'. Ware het niet dat dit station helemaal geen enkele vorm van kantoor oid heeft. Dan moet ik dus langs bij Holland Spoor of Centraal, ook heel handig)
Anyway, ik wilde nog steeds erg graag naar het concert toe en besloot dan maar iemand anders mee te vragen. Dit werd Jonas.
Samen met hem heb ik dus gisteren een uitvoering van het Residentie orkest bijgewoond, en ik vond de meeste stukken echt erg mooi!
Pauline Oostenrijk speelde solo in het Hoboconcert in D van Richard Strauss. Ik heb nog nooit zo'n lang en moeilijk stuk gehoord als wat zij heeft gespeeld. Zo blijkt maar weer wat er allemaal nog meer mogelijk is op de hobo. Ze speelde ook heel erg beweeglijk, helemaal in de muziek opgaand. Ik denk dat ik misschien tot de helft van de 1e bladzijde zou komen, om dan uitgeput te moeten stoppen.
Tamara was de eerste die ik vroeg om mee te gaan, omdat ik graag dingen met mijn tweelingzus doe, zoveel als dat nog kan. Bovendien weet ik van haar zeker dat zij ook van dit soort concerten houdt.
Helaas zou het uiteindelijk niet gaan lukken met het vervoer, aangezien Tamara bij het lopen van stukken in een rolstoel zit. Wij bezitten ook nog geen auto, en verder is de lift op Moerwijk al minstens een half jaar kapot.
(Dat is ook nog een leuk verhaal trouwens. Wij hebben de NS een e-mail gestuurd met het bericht/de klacht dat de lift op Moerwijk dus al zo lang stuk is. Krijgen we een antwoord terug dat 'dat de verantwoordelijkheid van het betreffende station is, en we het daar dus moeten aankaarten'. Ware het niet dat dit station helemaal geen enkele vorm van kantoor oid heeft. Dan moet ik dus langs bij Holland Spoor of Centraal, ook heel handig)
Anyway, ik wilde nog steeds erg graag naar het concert toe en besloot dan maar iemand anders mee te vragen. Dit werd Jonas.
Samen met hem heb ik dus gisteren een uitvoering van het Residentie orkest bijgewoond, en ik vond de meeste stukken echt erg mooi!
Pauline Oostenrijk speelde solo in het Hoboconcert in D van Richard Strauss. Ik heb nog nooit zo'n lang en moeilijk stuk gehoord als wat zij heeft gespeeld. Zo blijkt maar weer wat er allemaal nog meer mogelijk is op de hobo. Ze speelde ook heel erg beweeglijk, helemaal in de muziek opgaand. Ik denk dat ik misschien tot de helft van de 1e bladzijde zou komen, om dan uitgeput te moeten stoppen.
Het vervelende bij dit soort stukken vind ik wel dat het altijd heel erg ontspannend werkt. Ik moet vrijwel altijd erge moeite doen om niet in slaap te vallen. In de pauze van het concert heb ik dan ook 2 kopjes koffie gedronken en dit deed wonderen!
Na de pauze werd er door het orkest de Alpensinfonie van Strauss uitgevoerd. Hierbij zaten ook weer erg mooie stukken, zoals de 'Eintritt in den Wald', 'Auf blumigen Wiesen' en 'Auf dem Gipfel'. Alle stukken lopen wel in elkaar over, dus dit heb ik later maar opgezocht.
En zo heb ik mijn zaterdagavond weer van een cultureel tintje voorzien.
Boodschappen doen
"Alleen een pak melk en brood" dacht ik, toen ik de Albert Heijn binnenliep.
En kwam er een kwartier later weer uit, met in mijn rugzak een pak melk en een half brood, maar ook een tros bananen, een pak yoghurt, thee, smeerkaas, aardappels en een bus pringles.
Op de een of andere manier lukt het me gewoon niet om alleen de dingen te halen die op mijn lijstje staan.
En kwam er een kwartier later weer uit, met in mijn rugzak een pak melk en een half brood, maar ook een tros bananen, een pak yoghurt, thee, smeerkaas, aardappels en een bus pringles.
Op de een of andere manier lukt het me gewoon niet om alleen de dingen te halen die op mijn lijstje staan.
Of ik vergeet gewoon dingen op mijn lijstje te zetten. Dat kan ook ....
Thursday, January 17, 2008
Moeheid
Pfft, en ik maar denken dat die moeheid eindelijk een beetje over ging. Dus niet... Ik ben nu 3,5 uur wakker en ik kruip zometeen gewoon weer mijn bed in voor een uurtje.
Ook ben ik weer benauwder en meer gaan hoesten. Erg jammer, want ik denk dat ik wel weet waar het gesprek/de afspraak met de dokter volgende week dan op uit gaat draaien. Ik heb namelijk net mijn kuur Ciproxin afgesloten.
Ondanks de benauwdheid ben ik gisteren wel gaan volleyballen, wat verbazingwekkend 'goed' ging, gezien mijn gezondheidstoestand. Vandaag dus flinke spierpijn, en daarmee moet ik vanavond gaan salsadansen, na 4 weken niks gedaan te hebben. Ik vraag me niet af of ik het nog wel kan, daar heb ik wel vertrouwen in. Na 9 maanden (vorig jaar) kon ik het namelijk ook nog.
Vanaf vandaag ben ik ook begonnen met het zoeken naar een placement. Ook al is mijn plan om pas in mei te beginnen, in maart en april zal ik waarschijnlijk niks presteren, vanwege het plannen (voor de reis) en de jetlag (na de reis).
Voor mezelf heb ik besloten dat ik ipv 40 uur per week, 20 uur per week stage ga lopen. Ik begin nu toch echt (eindelijk?) een beetje mijn grenzen te leren kennen.
Ik vind het leuk, maar tegelijkertijd ook spannend: zo'n stage zoeken. Op het sollicitatiegesprekje bij de AH 5 jaar geleden na,0 heb ik totaal geen ervaring.
Ik ben benieuwd
Ook ben ik weer benauwder en meer gaan hoesten. Erg jammer, want ik denk dat ik wel weet waar het gesprek/de afspraak met de dokter volgende week dan op uit gaat draaien. Ik heb namelijk net mijn kuur Ciproxin afgesloten.
Ondanks de benauwdheid ben ik gisteren wel gaan volleyballen, wat verbazingwekkend 'goed' ging, gezien mijn gezondheidstoestand. Vandaag dus flinke spierpijn, en daarmee moet ik vanavond gaan salsadansen, na 4 weken niks gedaan te hebben. Ik vraag me niet af of ik het nog wel kan, daar heb ik wel vertrouwen in. Na 9 maanden (vorig jaar) kon ik het namelijk ook nog.
Vanaf vandaag ben ik ook begonnen met het zoeken naar een placement. Ook al is mijn plan om pas in mei te beginnen, in maart en april zal ik waarschijnlijk niks presteren, vanwege het plannen (voor de reis) en de jetlag (na de reis).
Voor mezelf heb ik besloten dat ik ipv 40 uur per week, 20 uur per week stage ga lopen. Ik begin nu toch echt (eindelijk?) een beetje mijn grenzen te leren kennen.
Ik vind het leuk, maar tegelijkertijd ook spannend: zo'n stage zoeken. Op het sollicitatiegesprekje bij de AH 5 jaar geleden na,0 heb ik totaal geen ervaring.
Ik ben benieuwd
Monday, January 14, 2008
Saturday, January 12, 2008
Uit
Zo zit je thuis, en zo zit je in een Ierse pub omringd door Polen en Oostenrijkers, vrienden van degeen met wie je afgesproken had. De een spreekt Engels, de andere Duits (en Engels) en de derde blijkt gewoon Nederlands te kunnen. Wat vervolgens als resultaat heeft dat je niet meer weet welke taal je tegen wie moet spreken en Nederlands begint te praten tegen iemand die dat niet spreekt en Engels tegen degene die zegt beter Nederlands te kunnen. Dat laatste vind ik trouwens wel bijzonder, aangezien Engels over het algemeen meer aanwezig is en toch de 'algemene voertaal' is als je je in een internationaal gezelschap bevind.
Gelukkig kan ik me met alle drie de talen goed redden, en op wat vreemde blikken na, omdat ik weer eens in het Engels tegen de verkeerde persoon begin, komen er toch hele gezellige gesprekken zo op tafel. Natuurlijk zijn het grotendeels een beetje 'ik ken jou nog niet, dus vraag maar eens waar je vandaan komt en wat je in Nederland doet' gesprekken, maar die ongemakkelijkheid verdwijnt snel, en al gauw gaat het over Amerika, schaatsen, de belachelijk hoge temperatuur die er momenteel in Nederland is en allerlei andere zaken.
Het is weer de eerste keer dat ik echt uit ben, sinds ik terug ben uit Griekenland. Het was de bedoeling dat ik pas weer uit zou gaan als het rookverbod in Nederland is ingegaan, maar dat streven blijk ik toch niet te halen. Gesocialized moet er worden, en dat brengt helaas vaak rokerige kroegen met zich mee. Afgelopen dinsdag was het ook al raak: een nieuwjaarsborrel met het orkest. Erg gezellig, maar als ik vervolgens naar huis ga, merk ik toch hoe veel invloed die (op het eerste gezicht weinige) rook weer heeft. Moeilijker ademhalen, veel en moeizaam hoesten en een stem die het gedeeltelijk laat afweten. Mijn plan was dan ook om alleen wat te gaan drinken en om een uurtje of 12 weer naar huis te gaan.
Het werd echter een stuk gezelliger dan ik had gedacht. Ook ben ik er achter gekomen dat ik mijn voornemens minder goed kan houden dan ik dacht. Om een uur of half 1 werden de lichten aangedaan in de pub waar we zaten, dus besloten we te verkassen naar De Paap. Had ik wel eens van gehoord, maar nog nooit geweest. Hier zijn we gebleven tot een uur of 3, dansend en kletsen: gewoon gezellig dus. Omstreeks dat uur werd de muziek toch echt niet om te harden (het was zowiezo al niet echt geweldig, maar je blijft hopen) en zijn we allemaal naar huis gegaan. Ik op mijn fietsje richting mijn huis, de rest met de taxi richting Scheveningen.
Om daar, na de rook uit mijn haren en kleren te hebben gewassen heerlijk te gaan slapen.
Zulke dingen zou ik graag vaker willen doen. Maar wel pas na 1 juli.
Gelukkig kan ik me met alle drie de talen goed redden, en op wat vreemde blikken na, omdat ik weer eens in het Engels tegen de verkeerde persoon begin, komen er toch hele gezellige gesprekken zo op tafel. Natuurlijk zijn het grotendeels een beetje 'ik ken jou nog niet, dus vraag maar eens waar je vandaan komt en wat je in Nederland doet' gesprekken, maar die ongemakkelijkheid verdwijnt snel, en al gauw gaat het over Amerika, schaatsen, de belachelijk hoge temperatuur die er momenteel in Nederland is en allerlei andere zaken.
Het is weer de eerste keer dat ik echt uit ben, sinds ik terug ben uit Griekenland. Het was de bedoeling dat ik pas weer uit zou gaan als het rookverbod in Nederland is ingegaan, maar dat streven blijk ik toch niet te halen. Gesocialized moet er worden, en dat brengt helaas vaak rokerige kroegen met zich mee. Afgelopen dinsdag was het ook al raak: een nieuwjaarsborrel met het orkest. Erg gezellig, maar als ik vervolgens naar huis ga, merk ik toch hoe veel invloed die (op het eerste gezicht weinige) rook weer heeft. Moeilijker ademhalen, veel en moeizaam hoesten en een stem die het gedeeltelijk laat afweten. Mijn plan was dan ook om alleen wat te gaan drinken en om een uurtje of 12 weer naar huis te gaan.
Het werd echter een stuk gezelliger dan ik had gedacht. Ook ben ik er achter gekomen dat ik mijn voornemens minder goed kan houden dan ik dacht. Om een uur of half 1 werden de lichten aangedaan in de pub waar we zaten, dus besloten we te verkassen naar De Paap. Had ik wel eens van gehoord, maar nog nooit geweest. Hier zijn we gebleven tot een uur of 3, dansend en kletsen: gewoon gezellig dus. Omstreeks dat uur werd de muziek toch echt niet om te harden (het was zowiezo al niet echt geweldig, maar je blijft hopen) en zijn we allemaal naar huis gegaan. Ik op mijn fietsje richting mijn huis, de rest met de taxi richting Scheveningen.
Om daar, na de rook uit mijn haren en kleren te hebben gewassen heerlijk te gaan slapen.
Zulke dingen zou ik graag vaker willen doen. Maar wel pas na 1 juli.
Friday, January 11, 2008
Wednesday, January 09, 2008
Jump, Jive An' Wail
Dit liedje + video wilde ik op mijn blog zetten, maar dat gaat helaas niet.
Dus voor de mensen die ook vrolijk willen worden, of nieuwsgierig zijn: Hier de link
Brian Setzer - Jump, Jive An' Wail
Ik vind de manier waarop ze vroeger dansten echt geweldig. Toen was het echt topsport, lijkt me.
Dus voor de mensen die ook vrolijk willen worden, of nieuwsgierig zijn: Hier de link
Brian Setzer - Jump, Jive An' Wail
Ik vind de manier waarop ze vroeger dansten echt geweldig. Toen was het echt topsport, lijkt me.
Het was weer tijd voor....
Tentamens! Achja, die periode is weer begonnen. And lucky me, had gelijk de binnen de 1e 3 dagen 3 tentamens. De eerste 2 afgelopen maandag en vandaag nog 1. Maandag was het Spaans en ICCM. Spaans heb ik altijd een heel leuk vak gevonden, en vind dat eigenlijk nog steeds. Alleen die grammatica hoeft van mij niet zo. Subjuntivo, Indicativo en Condicional, wie snapt er nog wat van? Behalve de grammatica moesten we ook nog zo'n 4 teksten lezen. Twee daarvan waren vrij makkelijk, en de andere twee snapte ik de tekst totaal niet. Hoe dat kwam? In beide teksten kwamen 2 woorden voor (in elke tekst eentje) die ik absoluut niet kon thuisbrengen. En laat het nou net om die woorden gaan... Dus dat werkte niet echt
Het andere vak (ICCM) is ook een vak apart. Naar het tentamen mochten we meenemen: boeken, aantekeningen en andere readers. Althans, dat stond in de module. Op het tentamen zelf stond alleen dat je de boeken mee mocht nemen. Right... Vervolgens begin je aan het tentamen (die 3 uur duurt. Wie kan er in hemelsnaam zo lang stil zijn!) en blijkt dat alles wat je mee hebt genomen (een kilootje of 5) niet echt bruikbaar is. De cases zijn het belangrijkst, en verder wordt je creativiteit behoorlijk aangesproken. We zullen dus maar weer zien wat hier uitgekomen is.
Dan vandaag Research Skills. Vol goede moed stapte ik het lokaal binnen, na enige gezellige gesprekken met de een en ander. De eerste vraag ging wel oke, lekker aan het schrijven. Tweede vraag, ging wel oke. Toen ontdekte ik dat ik al op de helft van de tijd zat en ik nog 6 vragen moest! Teveel tekst om te lezen, te weinig tijd om goed na te denken en een antwoord op te schrijven. Vond ik dan. Achja...
Aanstaande maandag nog een presentatie Spaans, en dan breekt er voor mij hopelijk een wat rustigere tijd aan. Die heb ik hard nodig, want zo moe als de afgelopen maanden ben ik lang niet geweest. Opeens begin ik in te zien waarom veel mensen niet (meer) studeren of werken. De 2 weken Kerstvakantie waren heerlijk en eigenlijk te kort. Ik hoop dat als ik straks in Nieuw-Zeeland een maand ben uitgerust, weer makkelijker dingen kan doen. In een rustiger tempo uiteraard, zodat dit niet weer gebeurd.
Nu maar eerst even gaan slapen.
Het andere vak (ICCM) is ook een vak apart. Naar het tentamen mochten we meenemen: boeken, aantekeningen en andere readers. Althans, dat stond in de module. Op het tentamen zelf stond alleen dat je de boeken mee mocht nemen. Right... Vervolgens begin je aan het tentamen (die 3 uur duurt. Wie kan er in hemelsnaam zo lang stil zijn!) en blijkt dat alles wat je mee hebt genomen (een kilootje of 5) niet echt bruikbaar is. De cases zijn het belangrijkst, en verder wordt je creativiteit behoorlijk aangesproken. We zullen dus maar weer zien wat hier uitgekomen is.
Dan vandaag Research Skills. Vol goede moed stapte ik het lokaal binnen, na enige gezellige gesprekken met de een en ander. De eerste vraag ging wel oke, lekker aan het schrijven. Tweede vraag, ging wel oke. Toen ontdekte ik dat ik al op de helft van de tijd zat en ik nog 6 vragen moest! Teveel tekst om te lezen, te weinig tijd om goed na te denken en een antwoord op te schrijven. Vond ik dan. Achja...
Aanstaande maandag nog een presentatie Spaans, en dan breekt er voor mij hopelijk een wat rustigere tijd aan. Die heb ik hard nodig, want zo moe als de afgelopen maanden ben ik lang niet geweest. Opeens begin ik in te zien waarom veel mensen niet (meer) studeren of werken. De 2 weken Kerstvakantie waren heerlijk en eigenlijk te kort. Ik hoop dat als ik straks in Nieuw-Zeeland een maand ben uitgerust, weer makkelijker dingen kan doen. In een rustiger tempo uiteraard, zodat dit niet weer gebeurd.
Nu maar eerst even gaan slapen.
Wednesday, January 02, 2008
Tuesday, January 01, 2008
Oud & Nieuw
Een gelukkig nieuwjaar allemaal!!! Hoop dat jullie jaarwisseling net zo goed/leuk was als de mijne. Op het feit na dat Gerben er niet was natuurlijk.
Mijn oud en nieuw heb ik dit jaar in Dordrecht gevierd bij een vriendin van mij (Suzanne), haar vriend en enkele van zijn vrienden. Erg gezellig! Uiteindelijk is het geloof ik een uur of half 4 geworden voor we allemaal goed en wel in bed lagen. Zelf was ik al een uurtje of 1/2 eerder in slaap gevallen. Op de bank waar ik die nacht zou slapen, al zaten er op dat moment nog wel mensen op. Wat eigenlijk wel lekker lag.
Naast het hoge gezelligheidsgehalte was ik om een andere reden blij dat ik in Dordrecht was tijdens de jaarwisseling. Volgens mijn vader heeft de brandweer van Den Haag namelijk 800!! keer uit moeten rukken, gisteravond en vannacht.
1 keer raden wat hier om de hoek ligt...
Mijn oud en nieuw heb ik dit jaar in Dordrecht gevierd bij een vriendin van mij (Suzanne), haar vriend en enkele van zijn vrienden. Erg gezellig! Uiteindelijk is het geloof ik een uur of half 4 geworden voor we allemaal goed en wel in bed lagen. Zelf was ik al een uurtje of 1/2 eerder in slaap gevallen. Op de bank waar ik die nacht zou slapen, al zaten er op dat moment nog wel mensen op. Wat eigenlijk wel lekker lag.
Naast het hoge gezelligheidsgehalte was ik om een andere reden blij dat ik in Dordrecht was tijdens de jaarwisseling. Volgens mijn vader heeft de brandweer van Den Haag namelijk 800!! keer uit moeten rukken, gisteravond en vannacht.
1 keer raden wat hier om de hoek ligt...
Kim
Vlak voor de jaarwisseling kreeg ik het verdrietige nieuws te horen dat Kim Schenk, een meisje dat ook met de FOK-kampen is meegeweest, na een lange ziekenhuisopname is overleden. Ze heeft hard gevochten, maar het helaas niet gehaald.
Kim, rust in vrede
Kim, rust in vrede
Subscribe to:
Posts (Atom)