Tamara... of toch Judith?

De afgelopen weken heb ik heel vaak gedacht: nou moet ik toch echt een stukje schrijven, maar mijn hoofd stond er niet zo naar. Ik was vooral de 1e week na Londen erg moe, en dat ben ik nu nog steeds af en toe. Ik slaap onrustig, moet heelveel hoesten, daar rust je natuurlijk niet van uit.
Maar er zijn ook leuke dingen gebeurd. Vorige week ging ik bijvoorbeeld bij Tamara op bezoek in het ziekenhuis. Nou, ik netjes mondkapje op en zo, hup bij Tamara naar binnen. Ik ging samen met mijn ouders, het was de bedoeling dat ik zou rijden, maar ik was zo moe nog steeds dat ik dat maar niet heb gedaan. Ik hoop trouwens dat de antibiotica gaat werken, zodat ik beter slaap en volgende week uitgerust aan school weer kan beginnen. Gelijk aan het begin van het schooljaar naar het ziekenhuis is ook niet alles, ook al heb je dan over het algemeen nog niet veel te doen.

Enfin, ik zat dus bij Tamara, gezellig kletsen enzo, en op een gegeven moment wilden we weer weggaan, Tamara werd een beetje moe, en wij wilden voor het avondeten thuis zijn, anders werd dat ook weer zo laat. Dus ik doe weer netjes mn mondkapje op, om 'veilig' de gang over te gaan ;), ondertussen nog grapjes maken over het feit dat ze zometeen vast gaan vragen waar 'Tamara' heen gaat. En ja, het moment dat we de deur uitlopen, ik groet de verpleegsters even vriendelijk (want tja, die ken ik toch ook, een paar tenminste) en er wordt aarzelend door 1 van de verpleegsters gevraagd: "Ehh, Tamara? Waar ga je heen"? Wel aarzelend, dus ze wist toch niet zeker of het Tamara was (wat een metamorfose opeens :P).
Ah, jij bent nog niet op de hoogte van het feit dat Tamara een tweelingzus heeft. Nee, ik ben Judith, en nee, ik heb toch geen infuuspaal, geen bril en hele andere kleren aan...
Ahaaaaa.......

Leuk toch

Andere positieve ontwikkelingen in deze vakantie zijn dat er in de afgelopen 2/3 maanden maar liefst 3 longtransplantaties zijn geweest. Was het 1e half jaar van dit jaar niet echt om over naar huis te schrijven met alle overlijdenissen, zo werd begin juli Paul getransplanteerd (hij is intussen weer thuis). In de week dat ik in Londen zat kreeg ik een smsje van een vriendin: Marjolein, dat ze opgeroepen was! Intussen is het 2,5 week verder en haar herstel loopt prima!!
En afgelopen weekend is ook Michiel getransplanteerd. Na een eerdere oproep die uiteindelijk niet doorging, zijn deze keer de longen geschikt bevonden.

Dit zijn natuurlijk allemaal geweldige berichtjes! Voor mijn gevoel is dit ook een geweldige vakantie geweest, met heelveel slaap en uitrusten en even helemaal NERGENS aan denken (behalve die zooi medicijnen dan, die ik naar hot en her sleep, want ja, vrienden en ouders moeten af en toe ook bezocht worden).
Vorige week ben ik bijvoorbeeld 2 daagjes naar Jonathan (Belgie) geweest. Dinsdag ging ik er heen en woensdag kwam ik terug. Erg mooi plekje, en het was erg gezellig. We hebben weer even goed bijgepraat, zelfgebakken appeltaart gegeten en foto's gemaakt.

Ook kreeg ik een mailtje van een vriendin uit Amerika (schoondochter van gastouders). Zij heeft haar zwangerschap met succes volbracht, en op 26 juli heeft zij een zoontje gekregen: Chaz. Als je af gaat op de foto's is het een heel schattig jongetje. Ook Jadyn schijnt dol op hem te zijn.