Bijna thuis

Morgen mag ik eindelijk met de thuiszorg. Hier ben ik erg blij om, want na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen ken ik inmiddels elk hoekje en gaatje in de muur. Ook wordt ik altijd een beetje somber in het ziekenhuis.
Daarnaast nemen ook mijn beenspieren altijd enorm in kracht af. Ook al probeer ik nauwelijks op mijn bed te zitten, en loop regelmatig heen en weer naar de WC (tja, die antibiotica is opgelost in (zout)water...), in tegenstelling tot wat ik thuis doe is dit niks. Ik heb wel een loopband op mijn kamer gekregen, dus daar maak ik 1 of 2 keer per dag gebruik van. Na tien minuutjes is de zin dan wel weer over, aangezien ik zo'n loopband niet echt boeiend vind. Ik moet ergens heen kunnen lopen.

Gelukkig mocht ik afgelopen vrijdag wel naar het concert, waarvoor ik op mijn blog al enige reclame had gemaakt. Nu bleek ook hoe geweldig de mensen van mijn orkest eigenlijk zijn. Ik ben én opgehaald (door de dirigent) én weer thuisgebracht (door Arthur: cellist). Ik had een mailtje rondgestuurd met de vraag of dat mogelijk was, omdat het mij veel minder energie zou kosten. Ik ben dan ook erg blij met de respons die ik heb gekregen en wil nu zeker niet meer bij het orkest weg ;-).
Mijn stukken heb ik gewoon mee kunnen spelen en dat ging gelukkig vrij goed. Ik had mijn vader mij afgelopen dinsdag mijn hobo al laten brengen, zodat ik nog enigzins kon spelen in het ziekenhuis. Ik merk duidelijk dat als ik een paar dagen niet speel, mijn conditie gelijk afneemt. Toen ik 's avonds ziekenthuiskwam was ik wel heel erg moe, maar ik had het zeker niet willen missen.

Ook vanmiddag mag ik gelukkig weer een paar uur weg uit het ziekenhuis. Mijn zusje is namelijk morgen jarig, maar aangezien dat een gewone werkdag is viert ze het vandaag. Afgelopen vrijdag had ze al haar feestje voor vrienden gegeven en daar kon ik natuurlijk ook al niet bij zijn.

De komende week staan er ook alweer een aantal dingen gepland. Zo heb ik morgen een vergadering met het bestuur van het orkest, heb ik dinsdag een gesprek met de mensen van mijn stage én ga ik 's avonds met Myriam naar de musical Tarzan. Woensdag zou ik dan eigenlijk naar Zurich zijn gegaan, maar dat gaat nu uiteraard niet door. Wel jammer, maar gelukkig loopt Zurich niet weg ;-) (zoals de vriend waar ik heen zou gaan het noemde).

Ik wordt zo opgehaald door mijn ouders, dus ik ben weg!

Ziekenhuiszaken

Het zijn weer roerige tijden in het ziekenhuis. Aangezien mijn ontstekingswaarde dit keer aardig hoog was (de volgende keer ben ik níet meer eigenwijs en bel ik gewoon weer eerder...) wilden ze eerst kijken of ik opknapte en dan pas de thuiszorg bellen. Ik heb daar natuurlijk mijn eigen theorieen over hoe snel dat kan gaan, maar in de praktijk blijkt dat helaas niet zo te gaan.

Het resultaat is dat ik pas a.s. maandag naar huis kan gaan met infuus, omdat de thuiszorg hier in Utrecht niet eerder tijd heeft om te bellen en te regelen. Ze hebben het te druk, te weinig personeel. Nou goed, daar kan je niks aan doen natuurlijk, maar naar mijn mening had het allemaal ook wat anders kunnen lopen.

Vervolgens vroeg ik of ik vrijdag (morgen dus) een paar uur weg mocht, om toch aan het concert te kunnen deelnemen. Na wat gediscussieer her en der ("Heb je echt níemand die je op kan halen en weer terug kan brengen?" "Nee, niet iemand die ik zodanig goed ken, behalve mijn ouders en mijn vriend en die zitten resp. aan de andere kant van het land / de wereld") mag ik morgen dan in mijn eentje naar Den Haag om mee te kunnen doen. Dat is dan wel weer fijn.

Subtiel als ik ben, denk ik dan: "Als we toch bezig zijn..." en heb gelijk gevraagd of ik zondag naar de verjaardag van mijn zusje mag. Dit is dus ook al geregeld ;). Mijn leven moet wel een beetje doorgaan hoor. Als ik bovendien morgen wel met de thuiszorg had gekund, was ik ook die dingen weer gaan doen. Dus...

Volgens mij is het ziekenhuis soms echt niet goed voor je bloeddruk ;).

Grey's Anatomy

Jeej!! Elke dag om half 8 op Net 5. Al die afleveringen die ik niet heb kunnen zien vanwege de repetities van het orkest (Die ook leuk zijn hoor!!)

Zo kom ik de ziekenhuisdagen wel een beetje door :)

En daar lag ik weer...

Ongeveer 5 maanden hebben er tussen mijn ene opname en deze gezeten. Voor en tijdens Nieuw-Zeeland ging het eigenlijk prima, daarna helaas niet meer. Ik schreef al over eerdere Ciproxin en Tavanic-kuren (2 keer 3 weken), maar die mochten niet baten. Aan het einde van mijn laatste Ciproxin-kuur begon ik eigenlijk al wat meer te hoesten, maar ik besloot de kuur eerst af te maken (ik had tenslotte ook tentamens in die week) en ik hoopte nog op een soort 'nawerking' van de Ciproxin waar je wel eens over hoort.

Vorige week moest ik 's nachts ook wel hoesten, maar het was wel te doen. De hele week was ik ook wel wat benauwd, en vrijdag tijdens het fietsen merkte ik het opeens heel erg. Ik schreef het aan het weer toe...
Zaterdag op CF-beachdance en de nachten ervoor/erna voelde ik me ook niet prettig. Ik was benauwder dan normaal, mijn neus ging dicht zitten en ik had een zeurende hoestkriebel die ik probeerde te onderdrukken. Deze klachten weet ik aan de airco.
Toen ik zondag echter thuiskwam, bleef ik benauwd. 's Avonds tijdens een optreden van Neos Brass (erg goed en leuk trouwens!!!) bleef ik hoesten en de nacht erna heb ik eigenlijk niet geslapen van het hoesten. Dit deed me besluiten om maandag de dokter te bellen. "Als ik er maandag in ga, ben ik er donderdag of vrijdag voor het concert er echt wel weer uit", zo redeneerde ik...

Hier in het ziekenhuis te zijn blijkt het toch weer wat erger dan ik dacht. Mijn ontstekingswaarde is flink omhoog geschoten (voor de kenners: 89), wat in vergelijking met vorige opnames niet mijn gewoonlijke ziektebeeld is. Normaal gesproken gaat mijn ontstekingswaarde eigenlijk niet omhoog, al geef ik aan mij slecht te voelen.

Vandaag dus ook in ernstige discussie geweest met de dokter of ik AlsJeBlieft vrijdag met de thuiszorg mag. Normaal gesproken voel ik me na 2/3 dagen wel beter, maar als ze de thuiszorg donderdag pas gaan inschakelen betwijfel ik het of de apotheek het gaat redden om vrijdag alles klaar te hebben...

Daarnaast gaat het leven in het ziekenhuis ook niet over rozen. Vooral het eten is nogal een heikel punt bij mij. Eten de meeste CF-ers zowieso niet zo veel en nog minder als ze opgenomen worden, bij mij blijft mijn eetlust prima. Het krijgen van 1 vegetarisch burgertje, 1 schepje puree en een handje wortelen als avondeten, maakt mij dan ook niet erg gelukkig. 's Avonds nog 2 boterhammen erbij om maar niet te gaan slapen met het gevoel dat je niks hebt gegeten.
Vandaag kreeg ik vlees bij mijn 'standaardontbijt' (ik had gisteren uiteraard nog niks kunnen opgeven wat ik vandaag wilde eten), kreeg ik een papiertje voor het avondeten waar ik uit vleesgerechten kon kiezen en kreeg ik bij de 'standaardlunch' welgeteld 1 boterham en 1 cracker
"Zo val ik ook af ja..."

Het gevolg van het avondeten-papiertje was dat ik wederom niet kon kiezen vandaag en weer opgescheept zat met een beetje van het een, en een beetje van het ander.
Naast al deze misverstanden (mensen maken fouten, vooruit) hebben ze ook géén fruit hier op de afdeling. Dat vind ik misschien nog het meest storende. Als je wilt dat mensen veelzijdig en gezond eten, is fruit beschikbaar hebben en 200 gram groente bij het avondeten serveren toch wel een pré. Zeker in het ziekenhuis.

Heh, dat lucht op :-)

Over alles en niets

Spraytijd is meestal ook de beste tijd om te bloggen voor mij. Ook al kan ik tegenwoordig met mijn prachtige draagbare eflow-op-batterijen het hele huis doorbanjeren en zelfs brood klaarmaken, ik zit toch liever achter de computer. Want eigenlijk moet ik het cupje (waar de medicijnvloeistof in zit) met 1 hand vasthouden, omdat hij anders nog wel eens gaat lekken. Brood smeren gaat nietzo prettig met 1 hand en paperbacks lezen ook niet. Typen daarentegen is prima te doen, aangezien ik (normaal gesproken) met 10 vingers typ. Nu moet ik het met 5 doen, maar dat gaat nog steeds aardig snel.

Deze avond was ik eigenlijk van plan Nederland-Italie te kijken, maar ik heb uiteindelijk alleen (de herhaling van) het 2e en 3e doelpunt gezien. Wat ik daarentegen wél gedaan heb is het schoonmaken van mijn computer. Wat stonden er veel nutteloze bestanden op! Alles verwijderd waarvan ik wist dat het geen negatieve gevolgen voor mijn gebruik van de computer zou hebben en een nieuwe anti-virus scanner geinstalleerd. De vorige had namelijk besloten dat mijn gratis proeftijd op was en stopte ermee.
Tsja, en mijn computer zonder anti-virusinstallatie zou waarschijnlijk in no-time dood zijn. Dus heb ik hulp ingeroepen van iemand die meer verstand heeft van dat soort dingen dan ik (niet moeilijk) en hij heeft me een link gegeven. Tot nu toe werkt het prima! De pop-ups zijn al de hele avond niet meer terug gekomen.
Daarna heb ik mijn computer gefragmenteerd en opnieuw opgestart. Voor het eerst in maanden ging het snel en werd mijn scherm niet een paar keer zwart voordat hij het eindelijk goed deed. Erg fijn dus.

Verder hebik vandaag van mijn rust genoten. Vanochtend laat opgestaan en traag alle ochtendrituelen afgewerkt. 's Middags hobo-les en een tukje in de zon. Nog een paar hoofdstukken uit de module gelezen die ik voor woensdag moet kennen (tentamen!) en toen was de dag eigenlijk al weer zo goed als voorbij.

Ik heb me voorgenomen om morgen een wat meer productieve dag te laten zijn. Dus ga ik nu slapen. Welterusten!

27 juni!

Het is weer zo ver. Het Valerius Studentenorkest geeft weer een concert, en ditmaal op 27 juni as. Zie voor meer details, de poster hier onder. Ik hoop dat jullie allemaal komen, zodat de zaal vol stroomt (^_^)

Details die je niet kan lezen:

Aanvang: 20.15 uur
Locatie: Institute of Social Studies (ISS) / Kortenaerkade 12, Den Haag
Kaarten: 7,50 euro / 5 euro (t/m 12 jaar) / ISS studenten gratis
Verkrijgbaar via studentenorkest@hotmail.com/ of aan de deur

Voor meer informatie: http://www.studentenorkest.nl/

Nog 5 minuten 5 juni

Vijf juni is een goeie dag. Elf jaar geleden verhuisten mijn ouders naar het huis, waar ze momenteel nog steeds wonen. Daar kreeg ik mijn eigen kamer, zonder die met Tamara te hoeven delen. Niet dat ik iets tegen haar heb natuurlijk, maar een eigen kamer is op een gegeven moment wel prettig.

Maar dat is natuurlijk niet het beste. Negen jaar nadat we op 5 juni verhuisd waren, kreeg ik wat met mijn allerliefste Gerben. Een kort rekensommetje leert dat dat vandaag precies 2 jaar geleden is. En daar moet natuurlijk een kort blogje aan gewijd worden.

Wat wel jammer is, is dat het we ons samenzijn voor de 2e keer niet kunnen vieren. Vorig jaar, toen we 1 jaar hadden, zat ik in Griekenland. Nu zit hij in Nieuw-Zeeland. Wat zal het volgend jaar worden? Ik hoop dat we dan gewoon samen zijn :).

KT Tunstall - Black horse and the cherry tree

Zó lekker nummer

Plain White T's - Hey There Delilah

Lekker nummer (^_^)

Scheve schouder

Bij hobo-les kom je meer over jezelf te weten dan je denkt. Naast het verbeteren van mijn techniek let mijn leraar ook erg op mijn houding. Heel belangrijk natuurlijk als je goed wilt leren spelen. Hierdoor ben ik er ook achter gekomen dat mijn linkerschouder hoger zit dan mijn rechterschouder. Dit heb ik nooit geweten, maar nu zie ik het opeens iedere keer als ik in de spiegel kijk. De volgende keer dat ik bij mijn ouders ben, ga ik maar eens bekijken van wie ik dít nu weer geerfd heb.

Of misschien loop ik wel verkeerd. Gelukkig heb ik er geen last van

Dan ga ik nu de computer afsluiten, want het onweer is wel érg dichtbij. Mijn bureaublad trilde net bij een donderslag...

(He, waar kennen we die foto van? ;->)

Air - All I Need

Mooi liedje :)