Spanning, sensatie en een slapeloze nacht. Zo kan je de nacht volgend op 1e Kerstdag bij ons wel omschrijven. Veel mensen hebben het al op Tamara haar blog kunnen lezen: Afgelopen nacht kwam er dan éindelijk, na bijna 6 maanden, een oproep. Om 12.05 werd ik opgebeld door Tamara met de woorden: "Hah, eindelijk mag ik je een keer wakker bellen. Ik heb een oproep, joehoe!" Wij weer aankleden, en besluiten of we met de trein of met de auto zouden gaan. Ik had namelijk tijdens het avondeten wat wijn op. Waarschijnlijk was ik al wel weer nuchter, maar ik voelde me niet echt super. Tel daarbij de zenuwen op (hoesten, benauwd, verkrampt en misselijk) en we kwamen al snel tot de conclusie dat we deze keer maar even de trein moesten pakken.
Helaas kregen we al snel te horen (ongeveer 10 minuten nadat Ricardo & ik aan waren gekomen in Utrecht), dat de longen afgekeurd waren en de operatie niet doorging. Helaas, helaas...
Aan de ene kant verdrietig, aan de andere kant zijn we allemaal weer een stukje wijzer. We weten nu allemaal een beetje hoe het voelt en gaat als Tamara opgeroepen wordt en ik drink geen druppel meer tot ze is getransplanteerd ;).
Zoals mijn moeder al aangaf: hopelijk was dit gewoon de generale repetitie en hopen we dat ook hierbij het gezegde 'een slechte generale is een goede voorstelling' op zijn plaats is. Beter een stel prachtige longen de tweede keer, dan een paar halfbakken de eerste.
