Super!

Superveel kaarten, supergezellig bezoek, superleuke kadootjes en natuurlijk een superlieve vriend. Deze ingredienten hebben mij dit jaar een verjaardag om nooit te vergeten bezorgd. Wat ik allemaal gekregen heb:

• Een snorkelset (of iets anders voor gebruik op Gran Canaria naar keuze) van Ricardo
• Een prachtig messenset voor in de keuken van mijn ouders, Myriam&Harry. Nu kan ik nóg lekkerder gaan koken ;)
• Een heerlijk geurtje van Esprit van Tamara&Rick en Suzanne&Jelco
• En natuurlijk de meest gekke/leuke dingen van mijn vrienden, zoals (heelveel) bioscoopbonnen, een ronddraaiend fotolijstje, een boek, (heelveel) chocola, een schilderij en een USB-stofzuigertje.

Daarnaast was het natuurlijk gewoon geweldig dat ik ook mijn 23e verjaardag met Tamara samen kon vieren, want wie had dat vorig jaar gedacht? Op naar de 24 zou ik zeggen (dus laat die longen maar komen)!

Daarnaast hadden mijn ouders bedacht dat het wel leuk zou zijn om zowel Tamara als mij onder een stortvloed van kaarten te bedelven. Om vrienden en familie up-to-date te houden over de situatie van Tamara sturen ze regelmatig een mailtje rond naar vrienden en familie, die het vervolgens ook weer doorsturen naar geïnteresseerden van hun kant.

Dus ook vorige week zondag pakten mijn ouders hun adresboek erbij en stuurden een mailtje rond met het volgende bericht:

Hoi allemaal,

Zoals de meesten van jullie wel weten, worden Tamara en Judith aanstaande donderdag 23 jaar.

Het zal geen groots feest worden, maar toch is het een dag om even bij stil te staan.

Wij vieren met hen in gezinsverband (met aanhang) hun verjaardagen in het ziekenhuis.

Tamara wil zelf pas een feestje geven als alles achter de rug is en ze weer genezen en gezond thuis is.

Judith viert haar verjaardag in het weekend in zeer bescheiden kring met een paar vrienden in Den Haag.

Wij hebben het volgende bedacht:

Het zou leuk zijn als ze aanstaande donderdag allebei worden bedolven onder een kaarten-tsunami.

Via andere kanalen (bijvoorbeeld onze kerk) zijn al veel mensen gemobiliseerd om kaarten te sturen.

Het zou ontzettend mooi zijn als jullie ook allemaal een kaartje willen sturen, zodat zij allebei zich deze bijzondere verjaardag nog lang zullen herinneren.

Geef het berichtje ook door aan anderen, ook al kennen zij Tamara en Judith niet goed; dan wordt de stortvloed alleen nog maar groter.

NB. Zelf weten ze niet van dit idee, en dat moet dus ook nog even zo blijven.

De adressen, waarschijnlijk ten overvloede:

Tamara

(Adres)

Judith

(Adres)

Lieve groeten,

Hans en Ineke

En ik kan jullie zeggen: ik werd inderdaad bedolven! In totaal zijn er bij mij 124 kaarten binnengekomen. Op donderdag stroomden de kaarten letterlijk mijn postvakje uit. Heel erg leuk, dus bij deze iedereen: bedankt!

Om jullie een indruk gegeven van mijn kaartenverzameling (ik denk dat ik maar een nieuwe hobby ga beginnen...) heb ik het volgende filmpje gemaakt. Let niet op mijn hijgende ademhaling (het gaat even/nog steeds niet zo lekker) en het beeld is ook niet je-van-het, maar dat ligt aan mijn camera. Ideetje voor mijn verlanglijstje volgend jaar....?

En: hangt jouw kaart erbij?

Wir sind verhext

De laatste tijd zit ik veel met mijn gedachten bij Tamara. Het wachten duurt inmiddels al 15 weken en het einde lijkt nog niet echt in zicht. Hierdoor kan ik mij ook slecht concentreren op mijn schoolwerk, ben ik heel erg moe, slaap ik slecht (en word dus nog meer moe). Hierdoor wordt mijn weerstand lager, ben ik dus nu al een paar weken heel erg hard aan het proberen niet verkouden te worden (aangezien dat afgelopen jaar steeds tot ziekenhuisopnames leidde), etc. etc.

Mijn blog houd ik dan ook niet erg actief bij. Tamara schrijft op haar eigen blog hoe het met haar gaat en zolang er geen nieuws van mijn kant is, gaat het hier (lichamelijk gezien dan) goed.

Inmiddels vliegt de tijd voorbij. Zo word ik aankomende donderdag al weer 23 jaar, hebben Ricardo en ik afgelopen september ons 6-maandelijks samenzijn gevierd (jej) met o.a. onbeperkte gamba's en spareribs (jej again) en heb ik al weer 6 weken Duits achter de rug.

Af en toe komt er tussen alle gedachten eens iets heel anders opzetten. Zo ook vandaag tijdens het avondeten. Tijdens het insuline-spuiten vroeg ik me opeens af: Hoe lang geleden is Diabetes eigenlijk ontdekt? Wanneer is het voor het eerst behandeld? Enzovoorts.

Zo ben ik erachter gekomen dat de term 'diabetes mellitus' al ruim 1200 jaar geleden bedacht is, wat het betekent (honingzoete doorstroming), was de insuline tot 1983 van runderen en varkens afkomstig (Mijn vader: "Dan kan je niet eens normaal vegetarier zijn") en werd in de jaren '90 erkend dat 'patiënten wat betreft hun eigen behandeling een gelijkwaardige partner zijn voor artsen'.

Wat mij betreft geldt dat laatste ook voor CF-ers ;).

Tegen de tijd dat ik met het korte, maar krachtige, geschiedenisoverzicht van diabetes klaar was, was ik nieuwsgierig geworden naar die van Cystic Fibrosis. Het feit dat het CF-gen pas in '88/'89 ontdekt is was mij wel bekend, maar over het volgende had ik nog nooit iets gehoord. Tot nu:

Interessant is dat reeds omstreeks 1700 in Duitse en Zwitserse handboeken werd gewaarschuwd: "Wehe dem Kind, das beim Kuß auf die Stirn salzig schmekt, er ist verhext und muss bald sterben".*

Nou, liever niet...

*Door Wikipedia vertaald als "Wee het kind dat bij kussen van het voorhoofd zoutig smaakt, want het is gedoemd en zal snel sterven". Na 6 weken Duits staat er volgens mij letterlijk dit: "Wee het kind dat bij de kus op het voorhoofd zoutig smaakt, het is behekst en moet snel sterven". Dus...

Rectificatie: volgens Elly bestaat de langwerkende insuline toch echt al langer dan 2003 en ook op andere sites vind ik verschillende jaartallen. Vandaar dat ik het feitje 'is de langwerkende insuline pas in 2003 uitgevonden' er maar uit heb gehaald ;).