Nog 1 dag

Nog 1 dag, dan mag het infuus eruit. Geen gedroom meer over naalden die uit mijn port-a-cath gaan, geen vervelende slangetjes (plus kraantjes en aansluitingen) meer waarop ik 's nachts ga liggen en dus een afdruk in mijn rug krijg (naast dat het pijn doet) en niet meer om 11 uur 's avonds naar bed en 7 uur 's ochtends weer op om antibiotica te wisselen, terwijl je je rust al zo hard nodig hebt. Niet alleen vanwege het feit dat je 'zieker' bent dan normaal, maar ook vanwege de bijwerking van de antibiotica die voor (in mijn geval) heel erge moeheid zorgt. Zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.

Als klap op de vuurpijl heb ik afgelopen zaterdag een nieuw matras gekocht. De vorige was helemaal doorgezakt en nog geen 4 jaar oud! Toch voldeed hij al aan de eisen van een doorgezakte matras.
Zeker 1 keer per week kreeg ik nu last van mijn onderrug en ging slapen zo mogelijk nog minder goed, waardoor ik weer erg moe wakker werd.

En ook al had ik afgelopen nacht nog infuus; ik sliep al heerlijk!

Dus: een nieuwe matras, geen infuus en geen hoestbuien meer 's nachts. Wat zal ik een energie opbouwen komende week!

Late post - Twan

Afgelopen donderdagavond was het zover! Na 4 jaar en 244 dagen (waarvan 3 maanden op High Urgent International) kwam het verlossende telefoontje voor Twan. Twee nieuwe longen waren er voor hem beschikbaar. De operatie is geslaagd en sindsdien hij bezig met zijn herstel. Op zijn eigen manier natuurlijk ... ;). Lees de meest recente berichten op zijn blog, bijgehouden door zijn broertje Mark.

Ik gun het niemand om zolang te moeten wachten op nieuwe longen. Dus vraag ik nogmaals: Heb jij nu al je donorformulier ingevuld?

(Of misschien werkt de Peter Powers manier beter ;)

"Slaap. Nu tel ik tot drie. Bij drie word je wakker en vul je het donorformulier in, optie 1, in.

1, 2, 3..."

En.... heeft het gewerkt?)

Auw

Ik ben voor je gevallen
gevallen op straat
Ik zag je mooie ogen
maar de stoeprand te laat

Oke, het waren niet de mooie ogen die mij deden vallen. Maar toch ben ik gevallen, bovenop mn knieen en handen. Die nu dus, als gevolg, mooi dik en blauw zijn met een korstje erop (de knieen tenminste).
Wat er nu precies is gebeurd? Waarschijnlijk zijn mijn spieren gewon verzwakt door het ziekenhuisbezoek of stapte ik verkeerd, waardoor ik door mijn enkel ging en zeer oncharmant op straat belandde. En loop ik vandaag en morgen iets minder soepel.

Gelukkig scheen het zonnetje!! (Think positive, think positive)

Ken je dat?

Ken je die mensen die zo verstrooid zijn dat ze hun bril zoeken, terwijl die op hun hoofd zit?

Nou zoiets had ik vanmiddag. Nadat ik 5 minuten bezig was met het zoeken naar mijn rechtersok, en maar níet kon begrijpen waar die nou gebleven was, kwam ik erachter dat ik m al aangetrokken had...

Ehh, ja... Verstrooid was het toch?