Lui

Elke dag vind ik wel iets om over te schrijven. Dan bedenk ik in mijn hoofd al hoe ik het die avond op mijn blog zal zetten. Toch is er de afgelopen 2 weken niks hier terecht gekomen, omdat ik (blijkbaar) liever andere dingen doe, zoals doelloos surfen of MSN-en.

Toch heb ik de afgelopen week leuke (en minder leuke) dingen meegemaakt. In vogelvlucht:

• (Uiteraard) van het zonnetje genoten
• Op date geweest
• Nog een keer op date geweest (met dezelfde persoon, de eerste date beviel wel ;-) )
• Projectjes op mijn stage (tevreden) afgerond en nieuwe opgestart
• Sushi gemaakt met een vriendin. Voor de 1e keer en ze lukten allemaal! Zonder matje :)
• Afgelopen maandag opgenomen in het UMCU, 1.5 week na het einde van de orale kuur
• Momenteel alweer aan het opknappen, dus morgen richting huis
• Een vader die per ongeluk op de alarmknop drukt, want 'die is toch ook rood, net als het knopje van het belletje'. Wat als gevolg heeft dat ik ontdek dat de verpleging wel snel kán zijn. Goed om te weten voor de volgende keer.
• De vriend (van de dates) die het ook wel leuk lijkt om op de alarmknop te drukken, en daarom maar (per ongeluk?) tegen de alarmbel in de lift gaat staan.
• Mijn nieuwe laptop net op tijd binnen gekregen, zodat die mee kon naar het ziekenhuis. Heerlijk, zo'n eigen laptop!
• De slagroomtruffels van het winkeltje in het UMCU

Dat was het wel zo'n beetje. De reden dat ik naar het ziekenhuis moest was de alombekende: meer hoesten, erg veel sputum en erg benauwd op de fiets: zodanig dat ik met enige windkracht niet eens meer vooruit kwam. Niet erg prettig dus... In tegenstelling tot veel anderen schrijf ik in het ziekenhuis juist niet veel, omdat er toch niet veel gebeurd. Behalve dan die alarmknop :D.

Momenteel gaat het gelukkig weer een stuk beter. Ik slaap 's nachts goed (voor het eerst sinds maaaanden), heb hier in het ziekenhuis nog geen hoestbuien gehad en het slijm is een stuk minder en minder groen. Goeie tekens dus en omdat ik volgens de cijfertjes ook niet zo erg ziek was, hoef ik maar 2 weken infuus dit keer. Hopelijk kan ik daarna dan echt van de lente genieten!

Hoe het verder gaat?

Tja, met vallen en opstaan zeg ik maar zo. Het goede nieuws is dat de antibiotica hun werk lijken te doen. Het hoesten is minder geworden en het sputum een stuk minder taai en dus makkelijker op te hoesten.
Het mindere nieuws is dat ik vaak erg moe ben. De tijd tussen het naar bed gaan en het opstaan beslaat over het algemeen minstens 9 uur. Het vervelende is dat ik dan niet aan 1 stuk door slaap. Naast vele gedachtes die door mijn hoofd ronddwarrelen over de afgelopen weken, het feit dat het met mijn gezondheid niet zo lekker gaat als dat ik zou willen en het feit dat ik steeds wakker wordt om, of te hoesten, of naar de wc te gaan, of te hoog met mijn suikers zit, helpt ook niet. Mijn ijzergehalte zit voor de verandering wel eens op het normale niveau. Toch prettig om te weten dat niet alles fout zit :).

Hierdoor ben ik ook een stuk minder op mijn stage aanwezig dan ik zou willen. Hierdoor vul ik het aantal stage-uren een stuk minder snel dan ik in het begin het gepland. Daarom ben ik afgelopen dinsdag in gesprek gegaan met mijn decaan. Daar ben ik een stuk helderder uitgekomen, dus dat is wel prettig.

Mijn dagen zijn dus flink gevuld met slapen, fysiotherapie en stage lopen, maar natuurlijk doe ik ook nog andere dingen ernaast! Zo heb ik op dinsdag nog steeds orkestrepetitie (komt allen kijken; 17 april, ISS te Den Haag! => http://www.studentenorkest.nl/), op woensdag hoboles en op donderdag dans ik Zouk. Inmiddels zit ik al bij beginners drie en het begint aardig lastig te worden. Wat natuurlijk alleen maar heel erg leuk is!
Ook spreek ik veel af met vrienden. Zo ben ik erachter gekomen dat ik er daar best veel van heb. Mijn familie komt hier zelfs door in het gedrang, volgende week zie ik ze pas na 4 weken weer. Op mijn vader na, want die bivakkeert hier nog steeds 2 keer per week. Wel gezellig hoor :).

En omdat ik toch wel heel erg blij met deze vrienden en familie ben, bij deze een dikke knuffel voor jullie!

Plotseling weet je het...

Ik heb altijd in de veronderstelling geleefd dat ik in een redelijk veilige buurt woonde. Dit aan de hand van het feit dat ik mijn fiets al 1,5 jaar buiten stalde, ook 's nachts. Anderhalve maand geleden kocht ik een nieuwe fiets. Eentje waarvan de ketting niet steeds losschoot, niet zo zwaar trapte en de banden goed waren.
Gisteren liet ik hem een half uur buiten staan. Zonder extra slot, zoals ik al 1,5 jaar deed. Toen ik vervolgens naar hoboles wilde gaan was hij weg. Zonder een spoor achter te laten.
Daar zakt mijn broek nou van af!

(En nee, dat ligt niet aan het feit dat ik nog steeds geen kleinere broeken heb gekocht...)

De enige oplossing: Mijn oude fiets weer uit de schuur halen (ik ben niet erg fan van bussen en trams, want dan duurt het veel langer om ergens te komen. Bovendien heb ik een weekend-OV, dus het kost geld. Nederlander heh...). Samen met een vriend geprobeerd het lek in de band te vinden, maar dit is niet gelukt. Vervolgens leek het alsof het ventiel het probleem was, maar na het fixen van het rubberen ringetje loopt hij nog steeds leeg ook al is het een stuk langzamer. Nu hoef ik nog maar 1 keer per dag wat lucht erbij te pompen ;).

Nu zit ik weer te twijfelen: koop ik een nieuwe tweedehands fiets (weer 150 euro weg) of probeer ik het nog een tijdje met deze oude. Ik ben voor het laatste gegaan, maar dat betekende wel dat er een paar dingen moesten veranderen.
Dus ben ik naar de fietsenwinkel gegaan, heb een nieuwe zadel, olie en natuurlijk snelbinders gekocht. Mijn oude slot zal niet meer verroesten, mijn zadel zit weer als gegoten (wég met die plastic tassen) en de boodschappentas kan weer achterop. Het enige wat er nu nog moet gebeuren is het olien van de ketting (hopelijk loopt de fiets dan wat soepeler) en nieuwe spatborden. Maar dat komt de volgende keer wel weer...

Plotseling weet je het... Je wordt fietsenmaker!