De kogel en de kerk

Tamara staat op H(oog) U(rgent) I(nternationaal). Dit houdt in dat ze omhoog geschoven is op en daarmee nummer 1 van Europa is (achter alle anderen die ook op HUI staan). Echter, mocht er komende dagen een oproep komen (theoretisch gezien kan dat natuurlijk), mag ze nog niet getransplanteerd worden. Eerst de ontstekingswaarde omlaag en het gewicht omhoog. Daarnaast is er gesproken over een insulinepompje om haar suikers beter geregeld te houden. Ook zal ze in het ziekenhuis moeten blijven. Al met al geen pretje, dus mochten jullie haar willen opfleuren/opkikkeren/opmonteren/opvrolijken/troosten/verkwikken/vertroosten*, ofwel een hart onder de riem willen steken:

UMC Utrecht, locatie AZU
B3West, kamer 21
tav Tamara Magdelijns
Postbus 85500
3508 GA Utrecht

Haar adres :).

*synoniemen.net

Zus en zo

De 'zus'

Dan heb ik het natuurlijk (?) over Tamara. Vier weken geleden werd ze opgenomen in het ziekenhuis, vanwege een verhoogde CRP (ontstekings)-waarde. Deze leek goed aan te slaan en na slechts 4 dagen opname, mocht ze weer naar huis. Helaas werd ze in de derde week van de antibioticakuur weer verkouden. Over het algemeen is een verkoudheid geen ramp, maar als je al zo slecht bent moet er natuurlijk niet iets bovenop komen. Ze moest doorgaan met haar antibiotica en er werd overlegd dat ze weer opgenomen zou worden.

Dus na een thuisblijfperiode van minder dan 4 weken ligt ze sinds maandag weer in het ziekenhuis, want het gaat niet zo lekker. Een te lage longfunctie, een te laag gewicht en opname na opname hebben er op dit moment voor gezorgd dat ze nauwelijks reserves heeft.

Zoals ze zelf zegt: "Elke opname zorgt ervoor dat het slechter worden even 'stopt'. Maar zodra ik er weer vanaf ben, begint het weer".

In het ziekenhuis gaan ze proberen haar weer op een gezond gewicht en een zo'n goed mogelijke gezondheidstoestand brengen. Dit heeft te maken met het feit dat haar longarts haar wil voordragen voor H(oog) U(rgent) I(nternationaal). De stap H(oog)U(rgent) wordt zelfs overslagen, omdat ze dat volgens de dokter niet redt.

Best heavy om te horen dus. In al die jaren dat ik in de CF-wereld zit heb ik het meestal gezien en gehoord van een afstandje. Mijn eigen tweelingzus is iets anders en ik moet zeggen dat ik dan ook erg geschrokken was en midden op mijn stage heb zitten huilen.

Daarnaast heb ik gisteren ook veel met haar en mijn vader aan de telefoon gezeten. Met mijn moeder kon niet, die lag op de operatietafel (niet ernstig), die ga ik vandaag of morgen even bellen. Een gezellige boel en perfecte timing allemaal weer.

Mocht ze uiteindelijk op HUI komen (dan vertel ik dat hier natuurlijk gelijk), moet ze helaas ook in het ziekenhuis blijven tot ze opgeroepen wordt. Het is allemaal best dubbel: Aan de ene kant is de mogelijkheid dat alles goed komt groter, aan de andere kant wil je niet dat ze zo slecht is en hoop ik dat ze zodanig opknapt in het ziekenhuis dat ze er toch weer even uit kan. Want voor haarzelf is het natuurlijk ook flink balen: Iedereen op vakantie en jij ligt in het ziekenhuis.

We merken het vanzelf hoe het loopt. Dat is het meest frustrerende: je kan er niks aan doen, ook al wil je het zo graag. Maar dat zal altijd wel zo blijven.

Zie ook Tamara's blog

De 'zo'(mer draait door)

Het was erg leuk om eens mee te maken hoe het er bij zo'n programma achter de schermen aan toe gaat. Het programma zelf vond ik wat tegenvallen. Flauwe humor en niet de meest interessante onderwerpen. Daarnaast vond ik de presentatoren (Art en Froukje) niet echt super presenteren. Wel grappig is dat het op TV er echt anders uitziet, veel 'echter'. Ook grappig was om te zien hoe zo'n autocue nou werkt. Wel doet het iets af aan het beeld wat ik heb bij een presentator. Op een leuke toon, met een leuk gezicht voorlezen kan ik ook wel. Ware het niet dat ik ietwat slis...

De gedeeltes waarin de gasten werden geinterviewd zijn wat dat betreft leuker. Dan merk je echt of een presentator dat kan, of niet. Zou ik ook wel eens willen doen.

Ja, dat wereldje trekt me nog steeds.