Het is al weer meer dan 3 maanden geleden dat Gerben vertrokken is naar Nieuw-Zeeland. Dit betekent dat ik al over een kwart van de tijd heen ben. Als je het zo bekijkt, gaat dat toch best snel. Ook is het nog maar 1 maand voor ik zelf vertrek. Ik moet zeggen dat ik er echt heel erg veel zin in heb! Ik heb er ook echt wel behoefte aan om alles hier even achter me te laten en alleen met Gerben heerlijk vakantie houden. Natuurlijk doe ik momenteel ook niet echt veel, maar samen met mijn (over?)vermoeidheid en mijn huidige antibioticakuur laat het allemaal ook niet al te veel te wensen over. Behalve dat ben ik nog wel bezig met dingen aanvragen, stage zoeken, en een beetje Duits.
Het is vooral die langdurende, sle/opende vermoeidheid die mij dwars zit. Met mijn longen gaat het inmiddels weer een stuk beter: Ik ben nauwelijks benauwd meer, ook weinig met inspanning en ik hoest een stuk minder. Ook heb ik mijn insuline naar beneden kunnen draaien, ik merk dat ik weer sneller in een hypo vlieg. (Voor de leken: Als er een infectie in je longen zit, gaat je bloedsuiker vaak ook omhoog. Voor mij als diabeet betekent dit meer insuline spuiten, omdat ik anders te hoog zit. Voor niet-diabeten denk ik dat het wel meevalt)
Het is natuurlijk ook wel logisch dat ik moe ben. Die antibiotica is niet niks (het blijft toch chemisch spul), dus dat hakt er flink in. Ook het feit dat ik eigenlijk veeel te hard gewerkt hebt het vorige semester, ondanks de dropping van 3 vakken, is me niet in de koude kleren gaan zitten. Verder helpt het niet als de pomp 2 nachten achter elkaar gaat piepen, omdat de 'batterij leeg is'. Natuurlijk gebeurt dat alleen 's nachts...
Nu hoor ik vaak van mensen dat de 'chronische vermoeidheid' heeft toegeslagen, maar ik hoop dat het bij mij gewoon een lange nasleep is van dat semester. Ik hoop dat twee x 25 uur in een vliegtuig en een maandje in Nieuw-Zeeland mij erover heen gaan helpen.
Ik vind het namelijk niks dat ik 's ochtends wakker word na een nacht van 10 uur slaap en me voel alsof ik ben overreden door een stoomwals. Als ik in de spiegel kijk, schrik ik soms ook echt van mezelf. Een wit gezicht met twee vermoeide ogen kijken me aan. Om dit enigzins te verhelpen, ben ik vanmiddag een uurtje in de zon gaan liggen. De februari zon zal niet zo veel kracht hebben, maar ik wordt er in ieder geval vrolijker van en het is goed voor mijn vitamine D :). Van mij mogen deze zonnige dagen dus nog wel even blijven voortduren!
Het is vooral die langdurende, sle/opende vermoeidheid die mij dwars zit. Met mijn longen gaat het inmiddels weer een stuk beter: Ik ben nauwelijks benauwd meer, ook weinig met inspanning en ik hoest een stuk minder. Ook heb ik mijn insuline naar beneden kunnen draaien, ik merk dat ik weer sneller in een hypo vlieg. (Voor de leken: Als er een infectie in je longen zit, gaat je bloedsuiker vaak ook omhoog. Voor mij als diabeet betekent dit meer insuline spuiten, omdat ik anders te hoog zit. Voor niet-diabeten denk ik dat het wel meevalt)
Het is natuurlijk ook wel logisch dat ik moe ben. Die antibiotica is niet niks (het blijft toch chemisch spul), dus dat hakt er flink in. Ook het feit dat ik eigenlijk veeel te hard gewerkt hebt het vorige semester, ondanks de dropping van 3 vakken, is me niet in de koude kleren gaan zitten. Verder helpt het niet als de pomp 2 nachten achter elkaar gaat piepen, omdat de 'batterij leeg is'. Natuurlijk gebeurt dat alleen 's nachts...
Nu hoor ik vaak van mensen dat de 'chronische vermoeidheid' heeft toegeslagen, maar ik hoop dat het bij mij gewoon een lange nasleep is van dat semester. Ik hoop dat twee x 25 uur in een vliegtuig en een maandje in Nieuw-Zeeland mij erover heen gaan helpen.
Ik vind het namelijk niks dat ik 's ochtends wakker word na een nacht van 10 uur slaap en me voel alsof ik ben overreden door een stoomwals. Als ik in de spiegel kijk, schrik ik soms ook echt van mezelf. Een wit gezicht met twee vermoeide ogen kijken me aan. Om dit enigzins te verhelpen, ben ik vanmiddag een uurtje in de zon gaan liggen. De februari zon zal niet zo veel kracht hebben, maar ik wordt er in ieder geval vrolijker van en het is goed voor mijn vitamine D :). Van mij mogen deze zonnige dagen dus nog wel even blijven voortduren!
1 comment:
hihi het is allemaal zoo herkenbaar! Sucks, hoop dat het snel beter voelt! Nu min 5 buiten maar misschien over een weekje weer het weer van vorig weekend?? En dus meer zon-liggerij ofzo.
beterschap ;)
Post a Comment