Eigenlijk was ik nog niet klaar met het vorige stukje ;)
Slapen in het ziekenhuis gaat vaak ook niet van harte. Eerst kan je 's avonds niet in slaap komen, omdat je overdag al niks gedaan hebt, want je mag je kamer niet uit, dus lig je de hele dag op bed of zit je aan tafel, met zo nu en dan een uitstapje naar de wc (= 5 stappen). Met alle antibiotica (opgelost in zoutwater) en zoutwater (voor het spoelen) gebeurt dat trouwens nog vrij vaak, dus toch wat beweging.
Niet kunnen slapen dus. Als het rond 12 uur dan eindelijk een beetje lijkt te gaan lukken, ga je weer op je slangetje liggen ofzo, waardoor de infuuspomp gaat piepen en je dus weer klaarwakker bent.
Als je dan echt eindelijk slaapt, is het weer een uur verder. Vijf volle uren kan je heerlijk slapen, totdat om 6 uur de antibiotica aan wordt gehangen, waardoor je om half 7, kwart voor 8 en kwart over 8 weer heerlijk wakker gepiept wordt. Denk je dat je eindelijk nog even verder kan soezen, komt degene die het eten rondbrengt met het ontbijt binnen onder een luid'en vrolijk 'Goeiemorgen!' (Nee, nog geen goeiemoggel).
Grrr, zie je niet dat ik nog slaap, of althans nog steeds probeer te slapen...
.....MAAR!
Ongelooflijk, maar waar, een ziekenhuisbezoek heeft niet alleen maar negatieve kanten. Zo heb je alle lieve verpleegsters, die altijd vrolijk zijn en graag even met je komen kletsen. 'Ze hebben toch niet zo veel te doen'. Juist... Gezellig :)
En uiteraard de vele knappe (mannelijke) dokters die op en rond de longafdeling werken en die je elke dag ziet langskomen. Vooral leuk als je in het kamertje ziet, dat 2 open deuren heeft en tegenover het kamertje zit, waar verpleegsters en dokters constant in en uit lopen.
Enne, tja, ehh
Dat was het wel zo'n beetje
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Hi Judith!
Bedank voor je berichtje in mijn gastenboek!
Ja echt balen van die infusen, mijn doktoren hebben het er inderdaad wel met mij over gehad om een PAC te maar voor een eerste keer vond ik dat erg vroeg.
Al deed het iedere keer wel echt heel erg zeer.
En me longfunctie baalde ik ook echt van!
Dat dat in een half jaar zo achteruit kan gaan geloofde ik nooit maar het kan dus inderdaad echt.
Ik bewerk mijn dagboek nou ook steeds op een web-log, veel handiger! ik zal daar ook een link naar jou site op zetten.
haha ik herken je verhaal volkomen!
De hele dag niks doen en dan niet kunnen slapen, helemaal moe en dat de verpleegsters 's nachts de antibiotica aan komen sluiten.
En dan had ik ook nog dat ik moest kijken of hij op de goeie stand stond omdat de ene verpleegster hem te langzaam deed en de andere veel te snel zodat het zelfs pijn deed.
En dat je eindelijk kon gaan slapen en dan de gene die het eten rond brengt vrolijk je kamer binnen komt stormen GOEIEMORGEN! en jij denk "Ja nog even niet!"
In je gepiep(t)verhaaltje staat dat je het infuus zeg maar in je tasje had.. was dat zo een bal? van de cyprofloxacine of zowiets?
Ik was daar echt heeeel erg allergisch voor! Maar het is wel super handig.
In je blog Time Flies herken ik me zelf ook in!
Zo moe terweil dat helemaal niet nodig is. Met een spier wit gezicht en schrikkend denken komt dat nog wel goed? =P
Vast wel! de zomer komt er weer aan.. over een paar maandjes weer lekker bakken in de zon =D
Veel liefs Denise.
Post a Comment