U(MCU)-day

Nou, daar kan ik eigenlijk vrij kort (en vrolijk) over zijn. Alle waardes waren eigenlijk wel goed. Mijn HbA1c-waarde (die tussen de 5 en de 7 hoort te zitten en elke 3 maanden geprikt wordt) was nog steeds aan het zakken en zat nu op 7.3. Ter vergelijking: 1,5 jaar geleden zat ik op 9.4. Precies...
Mijn longfunctie was ook het hoogste in 2.5 jaar en was 64%. Volgens mij dokter was het een record voor hem. Ik zit nu namelijk ongeveer 2,5 jaar bij het volwassenen ziekenhuis en dus bij deze dokter. Dus dat was heel goed! Verder was mijn ijzer ook bijna weer op het goeie niveau: 7.4.

Dit waren eigenlijk de belangrijkste waardes die ik zelf wilde weten, en die ik in de gaten moet houden. Een te lage longfunctie is natuurlijk niet goed (dat kan je zelf ook wel bedenken), een te lage ijzerwaarde maakt je heel erg moe en lusteloos en een (veel) te hoge suikerwaarde ook, plus dat daarvan je longfunctie ook minder wordt.
Naast deze waardes worden er natuurlijk nog vele anderen geprikt, zoals mijn leverwaarde, nierwaarde, vitamine K/A/D/E, ontstekingswaarde en wat al niet meer. Naar die uitslagen heb ik eigenlijk nog nooit gevraagd, omdat er nooit iets verontrustend aan de hand is geweest.

Het bloedprikken om deze waardes te verkrijgen gebeurt altijd in het priklab. Een vaak drukbezocht plekje in het ziekenhuis, want ze schijnen zo ongeveer alles er vanaf te kunnen lezen. Deze keer was ik vroeg gekomen (tien voor half 1), want om 1 uur moest ik alweer op de longfunctie afdeling zijn (en kwart over 1 op de rontgenafdeling en half 2 bij de dokter/CF-verpleegkundige). Kwart voor 1 was ik dan eindelijk aan de beurt. Normaal gesproken sta je binnen 2 minuten weer buiten, maar dit keer (met het drukke schema) natuurlijk weer niet! Ik had een co-schapper, die moeten natuurlijk allemaal leren prikken. Ik laat ze dan vaak 1 keer proberen te prikken, want ook al weet ik wel dat ze eigenlijk altijd mis prikken, ik kan wel tegen een beetje pijn en ze moeten het toch leren. Zoals verwacht ging het mis (goh....), dus ging de begeleidster (die dus al heel lang in het priklab werkt) prikken. In mijn andere elleboogholte wel te verstaan, want ik heb maar 2 prachtige bloedprikaders: 1 in mijn rechterelleboogholte, en 1 in mijn linker.

Je raad het al: Zij prikte ook mis! En nog zo mogelijk erger dan die jongen, want ze prikte door mijn ader heen. Een mooie blauwe plek begon zich te vormen, en ik dacht: "oh god, daar gaan we". Als je namelijk eenmaal in mijn mooie 2 adertjes hebt misgeprikt, valt er verder niet veel te vinden. Het uiteindelijke besluit was om stukje hoger in de 1e misgeprikte ader bloed te prikken. Dit ging gelukkig allemaal in 1 keer goed, en even later stond ik eindelijk weer buiten. Maar dat was wel 20 minuten na binnenkomst, dus ik was eigenlijk te laat voor de longfunctie. Gelukkig (dit keer) weet ik dat ze daar altijd uitlopen, en dat klopte, ik mocht nog 10 minuten extra wachten. Kwart over 1 werd ik geroepen en kreeg ik te horen dat ik eerst Ventolin moest nemen, waarna ik ook een kwartier weer zou moeten wachten. Terwijl ik op het tijdstip dat ik binnen geroepen werd, eigenlijk al op de rontgenafdeling had moeten zijn.

Dus in de tijd dat de ventolin inwerkte, ben ik naar de rontgenafdeling gehold (waar ik voor de verandering wel eens snel geholpen werd) en hup, weer terug naar de longfunctieafdeling. Daar nog een kwartier gewacht (intussen was er van de longafdeling al gebeld waar ik bleef. It wasn't me!) De longfunctie was dus prachtig, en om 2 uur stond ik dan eindelijk bij de longafdeling. De dokter was toen uiteraard al weer bij een andere patient, en zou pas om 3 uur komen. De diabetesverpleegkundige is toen gebeld, en zij is richting mijn kamertje gekomen waar ik zat te wachten. Al bij al was ik maar een kwartier later klaar dan verwacht. Maar ik had mijn beweging voor die dag wel weer gehad!

Het heeft toch wel wat, een hele dag wachten in een MDS-kamer, zonder heen en weer te hollen. Of ze moeten het de volgende keer wat minder strak plannen. Dat zou ook helpen...