Pauline Oostenrijk

Afgelopen maandagmiddag had ik, zoals gewoonlijk, weer hoboles. Terwijl ik mijn hobo in elkaar aan het zetten ben, vertelt mijn leraar dat hij wat vrijkaartjes heeft kunnen krijgen voor het concert van het Residentie orkest hier in Den Haag. Deze zou zaterdagavond plaatsvinden (ten tijde van het schrijven van deze blog: gisteravond) en de beroemde hoboiste Pauline Oostenrijk zou een grote solo spelen. Nu moet ik, eerlijk gezegd, zeggen dat mijn kennis van de klassieke muziek en zijn muzikanten niet zo bijster groot is, en ik had zodoende ook nog niet echt van haar gehoord. Wel wilde ik graag eens een professionele hoboist(e) in actie zien, dus ik nam de kaartjes graag aan.

Tamara was de eerste die ik vroeg om mee te gaan, omdat ik graag dingen met mijn tweelingzus doe, zoveel als dat nog kan. Bovendien weet ik van haar zeker dat zij ook van dit soort concerten houdt.
Helaas zou het uiteindelijk niet gaan lukken met het vervoer, aangezien Tamara bij het lopen van stukken in een rolstoel zit. Wij bezitten ook nog geen auto, en verder is de lift op Moerwijk al minstens een half jaar kapot.

(Dat is ook nog een leuk verhaal trouwens. Wij hebben de NS een e-mail gestuurd met het bericht/de klacht dat de lift op Moerwijk dus al zo lang stuk is. Krijgen we een antwoord terug dat 'dat de verantwoordelijkheid van het betreffende station is, en we het daar dus moeten aankaarten'. Ware het niet dat dit station helemaal geen enkele vorm van kantoor oid heeft. Dan moet ik dus langs bij Holland Spoor of Centraal, ook heel handig)

Anyway, ik wilde nog steeds erg graag naar het concert toe en besloot dan maar iemand anders mee te vragen. Dit werd Jonas.
Samen met hem heb ik dus gisteren een uitvoering van het Residentie orkest bijgewoond, en ik vond de meeste stukken echt erg mooi!
Pauline Oostenrijk speelde solo in het Hoboconcert in D van Richard Strauss. Ik heb nog nooit zo'n lang en moeilijk stuk gehoord als wat zij heeft gespeeld. Zo blijkt maar weer wat er allemaal nog meer mogelijk is op de hobo. Ze speelde ook heel erg beweeglijk, helemaal in de muziek opgaand. Ik denk dat ik misschien tot de helft van de 1e bladzijde zou komen, om dan uitgeput te moeten stoppen.

Het vervelende bij dit soort stukken vind ik wel dat het altijd heel erg ontspannend werkt. Ik moet vrijwel altijd erge moeite doen om niet in slaap te vallen. In de pauze van het concert heb ik dan ook 2 kopjes koffie gedronken en dit deed wonderen!

Na de pauze werd er door het orkest de Alpensinfonie van Strauss uitgevoerd. Hierbij zaten ook weer erg mooie stukken, zoals de 'Eintritt in den Wald', 'Auf blumigen Wiesen' en 'Auf dem Gipfel'. Alle stukken lopen wel in elkaar over, dus dit heb ik later maar opgezocht.

En zo heb ik mijn zaterdagavond weer van een cultureel tintje voorzien.