Aanpassinkjes

Een late avond, eigenlijk allang tijd om in mijn bed te liggen. De meeste mensen doen dit dan ook al, want het is rustig op MSN. Mijn vader zit naar een of ander programma over kerken in Weesp te kijken, aangezien hij daar binnenkort op inspectie moet. (Voor degenen die het niet weten: Mijn vader werkt bij de rijksinspectie monumentenzorg).
Ik besluit mijn blog up te daten, dit heb ik namelijk al lang niet meer gedaan. Zo plaats ik een klokje, gevonden via de Hyves van Annemarie, kom ik er achter dat er nog links tussen staan van mensen die hun weblog allang weer gedelete hebben en dat ik bijvoorbeeld nog geen enkele link naar Gerbens weblog over zijn leven in Nieuw-Zeeland heb gegeven!

Gerben heeft dus speciaal voor zijn avontuur in Nieuw-Zeeland een hyves aangemaakt. De updates zijn niet erg regelmatig, maar wat wil je met werkdagen van soms meer dan 12 uur en internetcafe's die al om 9 uur sluiten. Het laatste verhaal is dan ook van 1 maand geleden. Het bellen tussen ons gebeurt nu ongeveer 1 keer per week, en dat vind ik eigenlijk vrij goed te doen. Voor Gerben wegging was ik bang dat ik hem soms weken niet zou spreken, en vond ik dat we toch minstens 1 keer per week contact met elkaar moesten hebben. Nu heeft Gerben gelukkig een mobieltje waarmee hij me kan sms-en, wat we dan ook bijna elke dag doen (gemiddeld 1 smsje per dag).

Na meer dan tien weken al alleen geweest te zijn, ben ik er wel aardig aan gewend dat ik de meeste dagen van de week weer alleen ben. Soms heb ik een dipje, dan kan bijna niks me opvrolijken en wil ik alleen maar op de bank onder een deken doelloos televisie kijken, of een boek lezen. Als ik echt teveel gedachten heb (meestal 's nachts), over dingen die me bezighouden en die ik aan Gerben kwijt wil, of gewoon dagelijkse gebeurtenissen, dan schrijf ik die op en stuur die soms op naar hem.
De meeste dagen gaan echter gelukkig zonder bijzonderheden voorbij. Vooral als we weer kunnen bellen ben ik erg vrolijk. De uren voor het afgesproken tijdstip kan je alles tegen me zeggen wat je wilt, en ook tijdens en na het gesprek (via Skype, dus met beeld) blijft er een grote grijns op mijn gezicht staan. Er zitten ook nog maar iets meer dan 7 weken voor ik die kant op ga, dus dat heeft ook grote invloed op mijn humeur.

En zo tikt de tijd onverwijld door. Ik wil nog een stuk of 5 blogs posten, over alle gedachten die ik vandaag heb gehad en waar ik wel een blog aan zou kunnen wijden. Maar het is alweer bijna 12 uur, veel te laat, dus nog even in het kort mijn gezondheid en dan ga ik naar bed:

Na een serieuze benauwdheid van ongeveer een week, die ofwel van dat ene tripje naar het café komt, of dat mijn longen er gewoon momenteel weer de brui aan geven, maakte ik plannen om de dokter vandaag te bellen. Maar plots, na een onrustige nacht en zondagochten vol hoestbuien, blijk ik opeens weer een stuk beter en dieper in te kunnen ademen. Dat gebeurt altijd als ik zulke plannen maak. Aangezien ik komende woensdag al een afspraak had staan, heb ik besloten om de telefoon nog even de telefoon te laten en kijken hoe het gaat tot woensdag. Ik ben namelijk nog wel enigzins benauwd, en heb ook een verhoging van mijn temperatuur. Ik wil kijken of dit dinsdagochtend en woensdagochtend nog steeds zo is, en uiteraard aankaarten bij de dok! Dan mag hij beslissen wat er gaat gebeuren.

Welterusten!