Slapen

De afgelopen weken heb ik mijn bed een stuk beter leren kennen. Dit kan ook niet anders als je om 11 uur 's avonds naar bed gaat, om 11 uur 's avonds opstaat en tussendoor ook nog 2 uur slapen moet, omdat ik na een paar uur wakker geweest te zijn alweer helemaal instort. Zo kan het natuurlijk niet verder, en na de afgelopen nachten weer flinke hoestbuien gehad te hebben en momenteel weer verhoging, heb ik besloten de dokter morgen maar weer te bellen. De afspraak van vorige week was namelijk het nog even aan te zien en als het verslechterde: bellen en een infuuskuur. Dit is duidelijk nu het geval, maar aangezien ik overal om me heen hoor dat mensen opgenomen worden, vraag ik me af hoe snel er plek gaat zijn voor mij. Maar dat gaat de dokter maar regelen morgen.

Om weer aan mijn beweging te komen vandaag, besloot ik om toch naar volleybal te gaan. Ik had immers tot 5 uur geslapen en om dan van 7 tot 9 te gaan volleyballen leek me wel te doen.
Zoals de meesten wel weten, ga ik overal op de fiets naar toe. De beweging is goed voor me, ook al kom ik soms maar heel langzaam vooruit (vanwege de wind en enige oneffenheden gedurende de rit). Ik heb dan nu ook besloten een aangepaste fiets aan te vragen: Een fiets met een motortje, die mij kan helpen als ik weer eens tegenwind heb, of een 'heuvel' op moet. Den Haag blijft een winderige stad.

Momenteel rijd ik echter nog op een normale fiets en dit gaat bij rechte stukken en zonder tegenwind nog wel goed. Dagelijks rijd ik echter door kilo's glas, dat her en der verspreid over straat ligt, maar een klapband of andere ongelukkigheden met mijn fiets heb ik nog niet gehad. Tot vanavond.
Het stomme is dat het niet eens een klapband was, en dat er ook geen spoor van glas te zien was. Mijn fiets, en zijn banden, zijn waarschijnlijk zo oud, dat mijn achterband het gewoon heeft begeven en de halve rand gescheurd is. De flarden hangen erbij. Aangezien ik toen dichterbij school was ben ik daar maar heen gelopen, heb mijn fiets in de fietsenkelder gezet en toen bleek dat er geen volleybal was (ik zag geen spoor van enkele andere bekenden), ben ik maar weer naar huis gelopen om toch nog een beetje beweging te hebben. Mijn route loopt ook langs de tramlijn, dus ik kon nog elk moment de tram nemen als ik te moe werd. Het lopen ging echter behoorlijk goed (dat verbaast me dan weer met mijn huidige staat van gezondheid), alleen tegelijkertijd bellen wil niet echt.

Dus nu ga ik naar bed, hopende dat ik me morgen weer wat beter zal voelen (zonder verhoging bijvoorbeeld), maar dat zal wel niet.

Welterusten!