Filmpje Schiphol

HoogvliegersTV aflevering 7 from W de Haan on Vimeo.

En als je je nou afvraagt waar die sprong in dat filmpje voor was:

Morgen...

Morgen is het zover, dan mag ik weer weg uit het UMCU. Thuis moet ik nog wel 2 weken door blijven gaan met de antibiotica (in totaal 3 weken), maar dat is eigenlijk altijd wel zo. Momenteel voel ik me ook weer stukken beter dan afgelopen vrijdag. Het lijkt elke dag wel een stukje beter gegaan te zijn. Zaterdag op zondag hoefde ik al bijna niet meer te hoesten tijdens het slapen, zondag deden mijn longen al geen pijn meer bij het lopen en maandag was de eerste dag dat ik niet meer echt benauwd ben geweest (dat had ik eerst wel, bijv. als ik gewoon op bed zat). Bij de fysio heb ik veel meer gedaan dan ik voor mogelijk hield, want ik heb op dezelfde waardes getraind als de vorige keer na 2 weken. Vanaf gisteren merk ik dat het hoesten gewoon veeel minder is, en dat er bijna niks meer omhoog komt.

Zelf vind ik dit een grote opluchting! Ik zag mezelf al weer een stuk achteruit gaan, omdat het maar niet echt beter wilde worden de afgelopen maanden. Nu weet ik natuurlijk niet hoe lang ik het volhoud tot de volgende opname, maar ik heb er erg veel vertrouwen in dat het een langere tijd dan 2 maanden zal beslaan. Zolang ik niet verkouden word, moet dat lukken.

Newsflash

"Financiele kredietcrisis slaat ook toe in het ziekenhuis"

UMCU

Het is weer zo ver. Sinds gisteren lig ik weer in het Academisch Ziekenhuis Utrecht (ook wel AZU genoemnd ;-) ). Erg plotseling, ook voor mezelf. Had ik vorige week nog zoiets van: "Goh, het gaat al best een tijdje goed", werd dit afgelopen week helemaal omgegooid. Maandag merkte ik al wel dat ik wat benauwder werd, maar dat weet ik aan de moeheid. Dus: veel geslapen en voor de verandering eens goed voor mezelf gezorgd. Dit mocht niet baten, want woensdag tijdens de rondleiding op Schiphol kreeg ik het toch wel aardig benauwd en donderdag op de fiets was er helemaal geen houden meer. Ik kwam bijna niet vooruit vanwege de benauwdheid. Als klap op de vuurpijl begonnen mijn longen ook nog eens pijn te doen en vrijdagochtend was dat nog niet over.

De dokter werd gebeld en het resultaat was: "Kom maar naar het ziekenhuis, dan nemen we je op". Zelf hoopte ik op een orale kuur antibiotica, maar gezien het feit dat ik net 2 weken ervoor met de ciproxin gestopt was, ik over 2 weken een bruiloft van een vriendin heb en over 4 weken ons eigen concert van Valerius, was een intraveneuze kuur toch verstandiger.

Dus sinds gisteren lig ik op kamer 21 van B3west, met de prachtige roze badkamer. In tegenstelling tot Rianne, ben ik dól op roze. Alleen een beetje jammer van de tinten die ze hier hebben gebruikt ;).

Daarnaast heb ik, in vergelijking met vorige keer, vrij vroeg aan de bel getrokken, waardoor ik me minder beroerd en moe voel dan de vorige keren. Ik hoop dan ook dat de komende week blijkt dat mijn ontstekingswaarde netjes aan het dalen is, ik me beter ga voelen en ik dus snel met de thuiszorg mag.

Patience is all it takes...

Schiphol

Omdat ik het niet langer binnen kan houden wat voor gaafs Tamara en ik vandaag hebben mogen doen:

Een paar weken geleden werd mijn moeder gebeld door iemand van Stichting 112, 'of zij nog mensen wist die het leuk vonden om een dagje op Schiphol door te brengen en daar ook in een vliegsimulator te kunnen vliegen'. Mijn moeder kent ons erg goed en heeft Tamara en mij zodoende hiervoor aangemeld.

Vandaag was dan ook de grote dag. Dankzij Stichting 112 en Stichting Hoogvliegers hebben Tamara en ik in een vliegsimulator kunnen vliegen! Zo eentje waar piloten ook in getraind worden.
Samen met een echte captain, mocht ik in de cockpit plaatsnemen. Na het wat lastige taxi-en naar de startbaan ("Ja, je kan door gebouwen heen rijden, doe maar. Hm, of dat door die paal ook lukt weet ik niet....". Conclusie: NEE, dat kan niet ;-) ) heb ik netjes opgetrokken en vlogen we even later door de lucht. Zo'n vliegsimulator is een stuk echter dan de autosimulator bij de rijschool, kan ik je vertellen.

Behalve het opstijgen moesten we natuurlijk ook landen. De eerste keer op Schiphol ging nog wel aardig, maar de tweede keer moest op Innsbruck (leuke programmaatjes hebben ze daar). En dat was een stuk lastiger. Ik zal jullie het verhaal besparen ("Hm, die landingsbaan is wel een stuk dichterbij. Ach, we gaan het gewon proberen), maar het komt er op neer dat we uiteindelijk weggleden over de sneeuw (die er 'opeens' lag) en dwars door de bomen, over het water tegen een brug tot stilstand kwamen. Gelukkig maar dat het geen echte crash was...

Naast het vliegen hebben we ook nog een rondleiding gekregen door een van de hangars van Schiphol. Hier hebben we kunnen zien waar de vliegtuigen oa nagekeken, gespoten en voor controles uit elkaar gehaald worden. Mijn kennis van het hoe en wat van een vliegtuig is aardig op peil gebracht, dat kan ik je wel vertellen. Nu weet ik de volgende keer dat ik ga vliegen tenminste wat er allemaal gebeurd en waarom. Toch wel leuk om te weten.

Foto's en video's volgen nog